ZEELAND 14 JULI - 4 AUGUSTUS 2007 (4 augustus 2007)
De Platluus
Mocht u -- om welke reden ook -- in Zeeuws Vlaanderen vertoeven en toevallig de weg nemen van Aardenburg naar Sint Kruis, dan ziet u aan uw linkerhand al spoedig de Appelstraat.
Er staan maar weinig huizen aan de Appelstraat. Het is een smalle weg van ongeveer een kilometer lang met aan weerszijden voornamelijk akkers. Hopelijk bent u niet al te bijgelovig, want we stoppen bij het laatste huis op nummer 13: De Platluus.
"De Platluus" gezien vanaf de Bakkersdam
Het is vroeger een tolhuis geweest, hier te zien op een foto uit 1934.
"De Platluus" Anno 1934
Tol wordt er al lang niet meer geheven. Maar nadat tot twee maal toe het moderne verkeer zijn tol eiste en auto's op de voorgevel van het huisje waren ingereden, is er een soort heuvel met markerende hekjes voor het huis verschenen.
Wie van bergbeklimmen, waterscooteren of uitgaan houdt, kan De Platluus misschien maar beter links laten liggen. Dit is echter niet het soort zaken waar de Overtoomse familie tijdens hun vakanties op uit is. Wat zij zoeken is meer enig tegenwicht tegen de drukte van Amsterdam, en daarvoor is een Centerparcs bungalowtje minder geschikt.
Vertrek
De Nissan Micra heeft een toepasselijke naam. Zo is de kofferbak niet echt royaal. De familie heeft dan ook een van de stoelen moeten inruimen voor bagage. Maar geen probleem: Tom heeft nog een vrijkaartje van de spoorwegen. Dus terwijl Lea van de Overtoomse stoeprand wegrijdt, spoedt hij zich in de richting van het station. Zijn trein is vrij rustig ... met uitzondering dan van een zespersoons-gezin, dat in Roosendaal instapt en waarvan het jongste kind ADHD heeft -- of anders domweg spontaan de hele weg uit volle borst zit te brullen en z'n broertjes met grof geweld van hun zitplaatsen probeert te sleuren.
Zodra Tom in Vlissingen de boot opgaat, haalt hij zijn mobiele telefoon te voorschijn, niet om zijn medepassagiers te irriteren met het bekende loze geleuter waartoe dit soort apparaten sommigen mensen dwangmatig lijkt uit te nodigen, maar om te melden dat hij zojuist ingescheept is. En passant verneemt hij dat de rest van het gezin net in De Platluus is gearriveerd -- alwaar Lea nu de bagage achterlaat en fluks de auto start, zodat Tom een kwartier later naast haar kan plaatsnemen in het rode Japanse koekblik.
Siep
Al eerder heeft Siep in De Platluus gelogeerd, dus de eerste avond mag onze brave poes gelijk al naar buiten. Ze laat weer eens zien dat ze van het ondernemende soort is: terstond gaat ze over tot verkenning van de omgeving.
De volgende ochtend blijkt Siep zich alweer helemaal thuis te voelen in De Platluus. Relaxed ziet men haar op haar elleboogjes zitten.
Sterrenkijker
De familie hoeft zich geen moment te vervelen. Zo is bijvoorbeeld kort voor de vakantie Het Parool van hun tijdelijke adres verwittigd, zodat dit dagblad nu dagelijks per automobiel bij De Platluus wordt bezorgd.
Eén artikeltje in de krant verbaast de familie wel:
Niet alleen omdat de eerste zin (Vannacht ... heelal.) wat chaotisch oogt -- dat schijnt inherent te zijn aan het gebruik van tekstverwerkers. En al evenmin omdat er 10.4 staat in plaats van 10,4. Nu elke rekenmachine dit accepteert, worden daar nauwelijks nog wenkbrauwen voor opgetrokken.
Nee, het meest verbazingwekkende is dat een sterrenkijker van vele miljoenen euro's wordt gebouwd door mensen die zich bezighouden met het trekken van horoscopen. Of vindt u dat niet wonderlijk, meneer?
Er zijn wel meer verbazingwekkende zaken. Neem nou bijvoorbeeld deze elektrische tandenborstel:
Speciaal gekocht om ook in de de vakantie de zegeningen van het elektrisch tandenpoetsen te kunnen genieten. Handig, nietwaar?
Al bij de eerste poetsbeurt zijn de batterijen uitgeput. Gelukkig heeft de familie nieuwe meegenomen. Maar nauwelijks zitten die erin, of de aandrijving verliest z'n greep op het borsteltje, waarna het apparaat weinig meer produceert dan wat zielig gesnerp.
Waarom, vraag je je af, maken ze in China elektrische tandenborstels die nog geen halve minuut meegaan? Ja, zo is het natuurlijk geen kunst om de snelst groeiende economie ter wereld te hebben!
CanalDigitaal
De vaderlandse televisie is onlangs gestopt met uitzendingen via de ether, wat slecht nieuws was voor De Platluus, waar de televisie tot dusver via een spriet werd opgevangen. Maar inmiddels is ook de Platluus opgestoten in de vaart der volkeren. En het huisje is nu voorzien van ...
... inderdaad mevrouw, een schotel. Met talloze gratis kanalen, zoals tientallen Duitse zenders! Maar veel interessante kanalen zitten ... achter de decoder.
Wat niet weet, wat niet deert, zou je denken. En dat weten ze bij CanalDigitaal ook heel goed. Bij het zappen wordt het je wel even flink ingepeperd dat er voor al die boeiende zenders niet betaald is: er komen allerlei interessant klinkende zendernamen voorbij -- waarbij het beeldscherm pesterig blank wordt gelaten.
Programmeurs zullen u kunnen verzekeren dat het geen enkel probleem is om een decoder zo te programmeren dat kanalen waarvoor niet betaald is worden overgeslagen. Maar ja, dan zou u misschien nooit zo'n duur pakket aanschaffen van de firma CanalDigitaal .
Alsof de bakker je pas een zak speculaas wil verkopen als hij je eerst allerlei dure gebakjes onder de neus heeft gehouden! Maar wat verwacht je anders van een firma met zo'n rare hybride naam als CanalDigitaal?
Grasmaaier
De dochters willen in de tuin spelen, maar vinden het gras in de achtertuin wat te hoog. In de schuur blijkt een elektrische grasmaaier te staan.
Het apparaat produceert een doordringend gebrom. Er komen herinneringen boven aan La Roche in de Ardense heuvels, waar de familie jaren geleden een huisje had gehuurd van iemand die ze Monsieur Merguèz noemden -- waarschijnlijk omdat het zo aardig rijmde op 's mans witte Mercedèz.
Aanvankelijk was het weer nogal druilerig. Maar na enige dagen werd het eindelijk wat zonniger en kon de familie rustig in de tuin plaatsnemen. Nou, rustig?
Plotseling, als bij afspraak, kwamen in de omringende tuinen grasmaaiers te voorschijn. Dit waren echter geen doorsnee Hollandse maaiertjes, maar exemplaren die het geluid produceerden van een houtzagerij in vol bedrijf, of op z'n minst een Messerschmitt jachtvliegtuig.
Maar ja, het ging dan ook niet om Amsterdamse stadstuintjes, maar tuinen met het formaat van complete voetbalvelden. Tot zover in ieder geval de 'rust' van de Overtoomse familie ...
Gentse Feesten
Windkracht vijf is misschien niet genoeg voor groot weeralarm, maar om rustig aan het strand te zitten is het ook weer niet ideaal. De familie besluit een kijkje te gaan nemen in Gent, waar de fameuze Gentse Feesten al een halve week bezig zijn.
Ze rijden een rustig autoritje. Het meest opvallende zijn nog enkele tientallen etablissementen langs de weg, die volgens Tom bordelen zijn en waarvoor volgens Violet ook het woord sekshuizen tamelijk gangbaar is, waarna Lea op de proppen komt met de uitdrukking huizen-van-lichte-zeden .
Ze naderen de feesten via een plein waar honderden mensen in een soort hal bier zitten te drinken en te luisteren naar een bij wijlen wat racistisch getinte conference. Het meeste ontgaat de Overtomers echter daar een en ander wordt gebracht in een vettig Belgisch dialect.
Na kwartier splitst het gezelschap zich -- zoals gebruikelijk -- in twee leeftijdsgroepen. Men besluit elkander om vijf uur weer te ontmoeten bij McDonald's.
Tom en zijn liefste kieken elkaar als Mireille en Patrick (welke namen in België Overigens minder gangbaar zijn dan Tom en Lea) en komen vlakbij De Slegte enkele visachtige monsters tegen, die fluitende geluiden maken en niets vermoedende toeschouwers nat spuiten.
Als ze elkaar in de namiddag weer ontmoeten, wordt er eenstemmig besloten om het avondmaal te gaan gebruiken in Eeklo, waar men verwacht wat rustiger restaurants te vinden dan in het woelige Gent. Dus men begeeft zich terug naar het Rode Japanse Koekblik, dat door Lea deskundig wordt gestart, op weg naar Eeklo.
In het restaurant fotografeert Liset de rest van het gezelschap -- waardoor u haar niet op de foto ziet, meneer. Maar wel Violet en de ober, terwijl eerstgenoemde [sic] een snor draagt (nee mevrouw, geen sik).
Zonnebril
In eerdere vakantieverhalen ( klik) kunt u lezen hoe eerlijk de Belgen (resp. Vlamingen, resp. Knokkenaren) zijn. Deze keer stelt Lea deze goede eigenschap van onze zuiderburen wel heel zwaar op de proef.
Bij het passen van een vest in damesmodezaak Mango in de Lippenslaan heeft Lea haar zonnebril even afgedaan. En toen ze hem weer wilde opzetten, was de (behoorlijk dure) zonnebril verdwenen. Na het strandbezoek is ook de rest van de familie mee gaan zoeken en heeft Lea bij de kassa geïnformeerd. Maar ... niets.
Twee dagen later gaat Lea het nog eens proberen, met verwachtingen die aan nul grenzen. En wat denkt u? De bril blijkt netjes bij de kassa van Mango te zijn afgegeven.
Mijn bewondering voor onze zuiderburen is tot duizelingwekkende hoogten gestegen.
Begrijpt u nu waarom de familie al minstens vijftien jaar naar deze contreien op vakantie gaat?
Lekkage
Zoals u in een eerder weblog (klik) heeft kunnen lezen, is het Rode Japanse Koekblik ongeveer een jaar geleden aangeschaft.
RJK
(Rode Japanse Koekblik) en Lea
Wat nog niet beschreven was is dat er al spoedig na een fikse regenbui een plas water op de bodem van het voertuig verscheen. Het was dan ook niet al te gewaagd te veronderstellen dat het koekblik lek was.
De auto werd maar liefst naar twee garages gebracht, waar gootjes werden doorgeblazen en op diverse plaatsen kit werd aangebracht. Maar bij volgende plensbuien stond er toch weer een plas water op de bodem.
In de buurt van de Platluus bevindt zich een Nissan-garage, dus besloot de familie ten einde raad daar eens hun geluk te proberen.
De garagehouder werd de reden van ons bezoek uitgelegd en er werd geïnformeerd of we de auto erg lang zouden moeten missen. Tot onze stomme verbazing wist de garagehouder meteen wat de oorzaak van het probleem was, hij opende de motorkap en sloeg deze nog geen half uur later weer dicht. Het probleem was verholpen!
En dat nadat Tom en zijn liefste -- onafhankelijk van elkaar -- de Nissan-dealer in Amsterdam hadden gebeld en beiden te horen kregen dat men geen flauw idee had wat het probleem zou kunnen zijn. Om een variant te gebruiken op de woorden van Louis Van Gaal: is de Nissan-dealer in Oostburg nou zo slim, of zijn ze in Amsterdam zo dom?
Op de terugweg passeren we een zestal tentjes.
Wat zou daar te doen zijn? Als we de dichterbij komen, kunnen we het opschrift lezen:
Waar de Pasar Malam in Den Haag gehouden wordt in de Houtrusthallen en in Amsterdam in de RAI, zijn deze zes tentjes wel een mini-mini-Pasar Malam ...
Monopoly
Twee maal ziet men de drie dames bezig met een spelletje Monopoly. De kans om te winnen lijkt omgekeerd evenredig met het fanatisme waarmee gespeeld wordt. Een van de verliezers gaat er zelfs toe over om de kanskaarten zo te sorteren dat er voor de gedoodverfde winnares zeer ongunstige kaarten klaarliggen.
De wanhoop van sommige verliezers is zo zichtbaar dat men zich begint af te vragen of er misschien toch een kern van waarheid zit in het broodje-aap-verhaal als zouden er in Amerika jaarlijks enige duizenden zelfmoorden plaatsvinden na het spelen van Monopoly.
Toversluis
Een attractie die de dochters bij slecht weer graag bezoeken is Toversluis, een grote speelhal in ... ja inderdaad, mevrouw, in Sluis.
Al dagen proberen de dochters hun ouders zo ver te krijgen dat deze ook eens meegaan naar dit kinderparadijs. Die hebben echter nooit blijk gegeven veel met speelhallen op te hebben.
Uiteindelijk vinden de dochters iets om Toms nieuwsgierigheid te prikkelen: een van de prijzen bij Toversluis is namelijk een ... schaakcomputer .
Dus op maandag trekt de familie naar eerder genoemd etablissement. De geadverteerde schaakcomputer heet Sphinx Seville. Een vergelijkbaar exemplaar maakt al jaren deel uit van de Overtom collectie. Dus alleen daarvoor had Tom niet mee gehoeven.
De dochters spelen MarioKart, een video-racespel met echte stuurtjes, waarbij beiden als prinsesjes op het beeldscherm te zien zijn.
Ook tonen zij hun ouders mini basketball waarvan het speelveld gehuisd is in een soort kooi.
Wat bij zowel ouders als kinderen zeer in trek is is de paardenrace. De beweging der paarden wordt bestuurd door apparatuur in een soort sjoelbak die iedere deelnemer voor zich heeft. In de bodem van de bak zit een dozijn gaten. De speler werpt de bal en als deze door een gat valt, loopt zijn paard weer wat verder, bij sommige gaten wat verder dan bij andere. Violet slaagt erin een race (tegen elf andere deelnemers) te winnen.
paardenrace met Lea, Liset en Violet
Ten slotte gaan ze met z'n vieren op de foto. De apparatuur is eigenlijk bedoeld voor een of twee personen. Het resultaat is wel dat ze eruitzien als complete idiots, zoals Violet dat zo treffend formuleert.
Blankenberge
Voor vandaag is er droog weer voorspeld. De familie besluit een van haar favoriete badplaatsen te bezoeken: Blankenberge .
Bij Zeebrugge wordt het Rode Japanse Koekblik neergezet en stapt men over op de kusttram. Bij het verlaten van de tram zien ze hoe steeds meer van de charmante Blankenbergse bebouwing vervangen wordt door fantasieloze badgastenkazernes.
Het velodroom bestaat gelukkig nog. De dames kiezen deze keer voor een rijwiel dat door hen gezamenlijk voortbewogen wordt met een soort treeplanken.
Op de boulevard zijn een aantal 'kunstwerken' verschenen:
viskus
Vroeger werd ijs verkocht door een man die een kist met frisco's droeg. In een eerder weblog (klik) werd reeds het vermoeden uitgesproken dat Europese regels wellicht een eind zouden maken aan dit gebruik. Deze voorspelling blijkt te zijn uitgekomen, maar de frisco smaakt er niet minder om.
frisco uit karretje
Als ze 's avonds voldaan naar huis rijden, zien ze achter de bomen in de verte een (bemande) luchtballon.
Antwerpen
Met haar tweelingzuster Anneke heeft Lea afgesproken dat de familie vandaag Antwerpen zal bezoeken.
Iets na elven start Lea het Rode Japanse Koekblik. Vroeger dacht Tom dat -- anders dan in Nederland -- bij Belgische bouwwerken de voetgangers altijd ontzien worden. Dit is misschien het geval in Gent en Knokke, maar in Antwerpen zien ze tenminste twee bouwwerken waar voetgangers bruut worden gesommeerd op te krassen.
In de Sint Paulusstraat blijkt de voorgevel in staat van verbouwing te zijn. De steiger is van het beschaafde soort -- waar voetgangers onderdoor kunnen lopen.
voorgevel
St. Paulusstraat
Ze worden door de Antwerpse familie onthaald bij restaurant A La Ville, waar Laurent en zijn staf een heerlijke maaltijd bereiden en de wijn rijkelijk vloeit.
De hele familie begeeft zich omstreeks half vier naar de Antwerpse binnenstad, waar met name de dames de nodige (of liever: onnodige) kleding betrekken.
Tegen zessen keert men in groepjes terug naar de St Paulusstraat voor een gemoedelijk samenzijn, waar ook nog twee decoratief uitgevoerde katten bij betrokken zijn.
Hierna keert het Amsterdamse gezelschap terug naar Zeeuws Vlaanderen terwijl om hen heen het daglicht allengskens uitdooft.
Brugge
Na het ontbijt besluiten de dochters naar Oostburg te fietsen. Hiertoe pompen ze de banden op van een roodgetint rijwiel dat in de schuur van De Platluus wordt aangetroffen.
Een minuut of vijf na hun vertrek komen ze alweer teruglopen met de fiets aan de hand. De achterband was niet alleen leeg, maar nog lek bovendien.
Het volgende plan is om fietsen te huren. Nadat hun vader te kennen heeft gegeven daar weinig trek in te hebben, passeren nog diverse andere plannen de revue. Uiteindelijk opteert men ervoor naar Brugge af te zakken.
Onderweg is men blij dat het fietsen niet is doorgegaan: er staat een straffe wind, die -- zeker zonder doping -- flink wat moeilijkheden had kunnen opleveren.
In Brugge wordt het Rode Japanse Koekblik in de buurt van een stadspoort gedeponeerd en wandelend -- en af en toe niet geheel serieus -- trekt men verder.
onserieus gezelschap onder poort
Onderweg ziet men een voertuig geparkeerd staan waarvan het kenteken lijkt te suggereren dat het onder rabbinaal toezicht is vervaardigd.
Zoals inmiddels gebruikelijk is, splitst het gezelschap zich in groepjes: twee dochters en een vergelijkbaar aantal ouders. Binnen tien minuten troont Lea haar echtevriendje mee naar een tearoom waar het gebak zeer naar haar tevredenheid is.
Het
gebak is z㡼/p>
Ook de hygiëne mag er wezen:
tekst in wc-ruimte
Na een plezante middag zien de twee groepen elkaar terug op de Grote Markt, alwaar de dochters hun aankopen tonen en zich met hun moeder laten fotograferen.
Ten slotte wordt het middagje Brugge afgesloten met een smakelijk (en niet al te prijzig) diner bij Vietnamees restaurant Saigon aan de Ezelstraat.
Afscheid
Eigenlijk zouden Liset en Violet pas morgen huiswaarts keren omdat vandaag hun zuster verwacht werd. Deze liet echter weten de weersverwachting iets te somber te vinden om helemaal naar Zeeuws Vlaanderen te reizen.(niet de enige keer dat men door Raissa wordt teleurgesteld).
Dus worden de dochters vandaag tegen enen in het Koekblik naar Breskens gebracht, waar het weliswaar winderig maar verder vrij zonnig is. Bij het afscheid weten de dames het niet geheel droog te houden.
boot vaart naar Vlissingen
Internetcaf鼯b>
Als de dochters zijn uitgezwaaid, besluiten hun ouders in Oostburg nog even een etablissement te bezoeken waar met grote letters Internetcaf鼯i> boven staat.
Het geadverteerde Internet blijkt te bestaan uit één exemplaar van een soort speelautomaat. Er is een echtpaar bezig dat weinig meer doet dan muntjes inwerpen en vruchteloos het apparaat bevingeren. "Zeker weer zo'n Internet-analfabeet", verzucht Tom.
Maar als hij een half uur later zelf achter het apparaat plaatsneemt, blijkt het toestel niet bereid het Internet aan te doen, Ook heeft het geen standaard internet-browser aan boord. Als het apparaat te kennen geeft dat de eerste halve Euro opgebruikt is, is er nog helemaal niets zinnigs gebeurd. Het toestel lijkt voornamelijk ontworpen om de gebruiker zoveel mogelijk geld af te troggelen. Na het verlies van zijn eerste munt houdt Tom het voor gezien en besluit hij deze zaak te nomineren voor de top-drie van slechtste Internet-café's. (zie ook hier).
Zondag
Zonder de dochters is een zondag op de Platluus wel heel rustig. Aan de voorkant zien ze weinig meer dan landbouw- en natuurgebied, waar veel stilte van uitgaat.
En aan de achterzijde is een weelderige bloementuin. Ook Siep geniet van het buitenleven.
Maar denk niet dat er helemaal niets te zien is. Er komt bijvoorbeeld een pittoreske paard en wagen voorbij, iets dat men op de Overtoom zelden of nooit meemaakt. Ook gaan er in Amsterdam dagen voorbij dat ze geen stoet van old-timers langs zien komen.
's Avonds demonstreert Siep dat het echtpaar -- wat haar betreft -- ook de juiste vakantiebestemming heeft gekozen.
Verbazend
Het Overtoomse echtpaar heeft al zo vaak Brugge, Gent en Knokke bezocht dat alwéér een dag naar een van deze steden wel erg veel van het goede zou worden. Men besluit de Westerschelde over te steken en de trein te nemen naar Middelburg. Waabij men allerlei merkwaardige zaken zal ontdekken ...
Op de boot al zien ze een hondje dat zich naar de smaak van zijn eigenares ets te traag voortbeweegt. Tot hun verbazing nemen ze waar hoe de dame het hondje optilt aan een handvat.
hondje uitgevoerd als handbagage
In Vlissingen passeren ze restaurant Het Station, waar een geheel eigen spelling is bedacht voor de Spaanse tapas:
Bij het bezoek aan een winkel voor interieur-artikelen ontdekt Lea dat een gordijn-garnituur uitstekend te gebruiken is als hals-versiering:
Tom kan zijn apparaten-gekte weer eens botvieren. Hij schaft een digitaal weegschaaltje aan, waarmee bijvoorbeeld wordt waargenomen dat een euro 7,5 gram weegt (maar twee euro niet het dubbele).
En in de trein ontdekken ze dat er ook in Zeeland diepgestoorde figuren rondlopen die het feit dat ze net geen analfabeet zijn menen te moeten bewijzen door overal volstrekt loze kreten neer te kalken.
En na hun terugkeer in de Platluus zien ze dat bemande ballonnen misschien uitzonderlijk zijn boven de Overtoom. Maar in deze gebieden loost men voor de lol rustig vele kubieke meters kooldioxide in de atmosfeer (een feit waar ook maar menig automobilist zich nauwelijks van bewust lijkt te zijn).
Sint Kruis
Officieel is De Platluus gelegen in Sint Kruis. Het is aangenaam weer op deze laatste woensdag van hun verblijf, en Tom en zijn liefste besluiten de vier kilometers die hen scheiden van het dorp Sint Kruis te voet af te leggen.
Voor de zekerheid nemen ze een plastic tasje mee -- voor als er bramen langs de weg staan.
De wandeling voert door fraaie natuur. Een achteloos weggeworpen stuk verpakking toont aan dat niet iedereen daar even zorgvuldig mee omgaat.
Het land ligt onder de zeespiegel en wordt dan ook beschermd door stevige dijken. Maar ja, niets is volmaakt in deze wereld: er zijn helaas knagertjes die deze dijken met grote geestdrift ondergraven. Maar daar hebben ze in Zeeland iets op gevonden, zoals blijkt uit het opschrift op deze wagen die het echtpaar tegenkomt:
Op diverse plaatsen wordt het waterpeil geregeld door vernuftige installaties, zoals deze:
Na zo'n vier kilometer bereiken ze het doel van hun wandeling, Sint Kruis, waar ze een verfrissing gebruiken bij caf頼i>Bij Greetje. Ze worden geholpen door Greetje zelf, van wie ze tot hun opluchting vernemen dat teken in deze contreien minder voorkomen dan bijvoorbeeld in Brabant.
Onderweg worden minstens een kilo bramen geplukt. Zelfs voor brandnetels gaat het echtpaar niet uit de weg, zij het dat ze een compleet netelenbos liever links laten liggen. Daar heeft men in Holland niet zulke beste ervaringen mee.
Als Tom en zijn liefste terugkeren in de Platluus, worden de bramen gekookt met geleisuiker. Ze houden ruim vier potten puddingsaus aan hun wandeling over.
Het vergt even wat inspanning maar dan heeft u ook iets, meneer!
Oostende
Van wijlen Kiki de la Bouv鼯i> heeft men wel eens vernomen dat de Belgische badplaatsen elk een publiek trekken uit een bepaalde stad. Zo zou Knokke een badplaats zijn die veel Brusselaren aantrekt. Het Overtoomse echtpaar vraagt zich af welke stad er ook alweer werd geassocieerd met Oostende, de badplaats waar Lea vandaag haar Rode Japanse Koekblik naar toe stuurt.
De auto wordt neergezet in de Heilig Hartstraat, op steenworp-afstand van het pand waar de familie twee jaar geleden een vakantie doorbracht ( klik).
Ze lopen door de Nieuwpoortse Steenweg richting strand, en passeren een huis dat er twee jaar geleden ook al weinig florissant bij stond. Kennelijk wacht de eigenaar op een koper die het wil omvormen tot een even smakeloos betonblok als het pand ernaast.
Tom wordt door zijn liefste getrakteerd op koffie met appelgebak aan een pleintje dat Petit Paris heet en waar zaken zijn gevestigd met Franse namen als Lautrec en Paname.
bij Lautrec
Een bakker in de Alfons Pieterslaan blijkt er een al even originele manier van spellen op na te houden als een eerder vermeld restaurant in Vlissingen (klik).
Ze doorkruisen de winkelstraten, waar duizenden badgasten iets lijken te zoeken wat ze maar niet vinden, en zich als compensatie vergapen aan de etalages -- waar soms ook wel merkwaardige zaken te zien zijn. Zoals bijvoorbeeld dit wel héél uitgebreide Zwitserse zakmes:
En uiteindelijk bereiken ze de zeedijk, alwaar ze bijna twee uur doorbengen op dijkzetels en waar Tom door zijn liefste wordt gefotografederd (zoals dat soms door een Gooise taalkunstenares wordt genoemd).(ze kan het wel, Raissa;)
's Avonds eet men bij Het Potje aan de Nieuwpoortse Steenweg, waar de prijzen weliswaar heel schappelijk zijn. Maar zonder enige dressing zijn de crudité's wel erg basaal. En de entrecote heeft weliswaar een fors formaat, maar deze positieve kwaliteit wordt toch weer bedorven door een overmaat aan taaie zenen.
Een laatste mooie dag
De dag voor hun vertrek is de mooiste van de hele vakantie: zonnig en met aangename temperaturen.
's Middags rijdt Lea het Rode Japanse Koekblik naar de Elisabetlaan in Knokke-Heist, waar zij en haar echtevriendje uitstappen voor een wandeling langs de zeedijk.
Spoedig stuiten ze op een manifestatie waar oliemaatschappij Q8 bij betrokken is, Ze zijn weer eens getuige van de minachting die sommige instanties aan de dag leggen voor niet-gemotoriseerde weggebruikers. Het voetpad en de helft vanhet fietspad worden versperd door een-tweetje tussen een geparkeerde vrachtauto en eerder genoemde manifestatie.
Ze verbazen zich over twee hokken die lijken te suggereren dat er een hond in kan worden achterlaten. Of moet men concluderen dat deze hokken verboden zijn voor honden? In dat geval blijft de vraag waar de hokken dan wel voor bedoeld zijn.
Ze drinken koffie bij De Melrose, alwaar men zich bij een opschrift bij de WC's afvraagt of deze tekst sommige mensen er misschien toe beweegt vrijwillig de toiletruimte te gaan dweilen.
Bij het zien van een aantal foto's aan de muur informeren ze of deze de omgeving van het café voorstellen. De ober vervalt in weemoedige bespiegelingen en vertelt hoe aardig de omgeving er vroeger heeft uitgezien. Buiten gekomen nemen ze waar dat er nog oude stukken van Heist over zijn, maar dat het inderdaad steeds minder wordt.
oud Heist
De afbraak grijpt overal om zich heen; steeds meer oude panden vallen ten prooi aan project-ontwikkelaars en andere hebzucht-lijders.
Maar niet alles is kommer en kwel. Tegen het eind van hun wandeling passeren ze een werk gemaakt door een beeldhouwer met veel gevoel voor de schoonheid der vrouwelijke vormen.
Het eten in Oostende was gisteren dermate teleurstellend dat ze het vanavond opnieuw proberen, deze keer in Aardenburg. Ze gaan binnen bij Lekens , waar de biefstukken wat duurder zijn dan de entrecote gisteravond in Oostende, maar wel een stuk malser. In het menu ontdekken ze weer eens een originele spelling, deze keer van het drankje kir:
En na afloop fotograferen Tom en zijn liefste zichzelf voor het restaurant.
Het begint inmiddels traditie te worden dat ze tegen zonsondergang een bemande ballon ontwaren. Deze avond is geen uitzondering.
Terugreis / Dieren
Over de terugreis valt weinig bijzonders te melden.
Men is er deze vakantie weliswaar getuige van geweest dat automobilisten een doorgetrokken streep midden op de weg overstaken om hun voorgangers te passeren. Maar gelukkig waren dat geen tegenliggers van het rode Japanse koekblik. Anders had u dit verslag wellicht nimmer kunnen lezen.
Nee, het was alleen wat klein leed dat het echtpaar ondervond. Siep reed natuurlijk mee terug naar Amsterdam. En een Rood Japans Koekblik heeft standaard geen kattenbak aan boord... Ach, het viel wel mee, mevrouw. Gelukkig konden we vrijwel onmiddellijk stoppen bij een tankstation, alwaar Lea met een papiertje de riekende bolusjes bijeen heeft gegaard en in de container gemikt. Dat is het voordeel van warm weer. Dan hebben faeces de neiging wat droger te zijn -- of wist u dat nog niet, meneer?
Maar Siep heeft zich verder voorbeeldig gedragen deze vakantie. Ze heeft zelfs een muisje gevangen.
Vindt u dit een eng plaatje, mevrouw? Dan vindt u het volgende wellicht nog enger. Het stelt twee vertegenwoordigers voor van de pholcidae, of in goed Nederlands: langpootspinnen, waarvan een aantal de gebruikers van het buitentoilet van de Platluus gezelschap plegen te houden.
De Platluus is trouwens rijk aan kleine fauna, zoals blijkt uit de laatste vier plaatjes van deze serie:
Waarmee deze weblog over de zomervakantie van 2007 ten einde is.
