KEULEN (5 mei 2007)
1 mei
Als mijn liefste en ik het station van Keulen uitlopen en de talloze toeristen van achter grote bierpullen zich te goed zien doen aan friet met braadworst, slaat de schrik ons om het hart. Is dit wat toeristen in Keulen geacht worden te doen?
De wandeling naar het hotel neemt ongeveer een half uur in beslag en voert langs de oever van de Rijn. Onderweg worden we links en rechts ingehaald door fietsers, sommige met behoorlijk grote snelheid. Ik heb wel eens gehoord dat Duitsers een gedisciplineerd volk zijn, maar dat idee wordt door deze ervaring allerminst bevestigd.
We laten onze koffer achter in het hotel, waarna we de omgeving gaan verkennen.
Het eerste dat ons opvalt zijn de meibomen. Op diverse plaatsen zien we afgezaagde jonge berkenbomen versierd met kleurige linten.
meibomen
Vaak is er een bordje met een meisjesnaam aan bevestigd. Uit het verhaal van vriendelijke Duitsers maken we op dat de oprichters van de meiboom op deze wijze hun gevoelens jegens een aanbedene duidelijk willen maken.
Tot onze verwondering zien we ook teksten afgebeeld waarin een zekere Geiz lijkt te getuigen van zijn gevoelens. Maar deze Geiz maakt het wel erg bont:
De omgeving van het hotel is aanzienlijk minder stuitend dan de buurt met de bierhuizen die ze bij het verlaten van het station doorliepen.
De hoofdstraat in deze buurt heet Severinstrasse. Het is een typische volksbuurt waar inmiddels ook veel vreemdelingen wonen. Na een eindje lopen nemen we plaats aan een tafeltje bij de stoeprand voor een bakkerij, waar ons royale porties vruchtentaart geserveerd worden.
royale vruchtentaart
Als we weer verder wandelen, ontdekken we dat er in Keulen wel meer teksten hangen waar Nederlanders zich over kunnen verbazen:
Lea met
merkwaardige tekst
Het einde van de Severinstrasse wordt gemarkeerd door een voormalige stadspoort, die het Amsterdamse gezelschap slechts met schroom onderdoor durft te gaan. Het valhek met de gepunte boomstammen ziet eruit alsof het ieder moment neer kan storten.
poort met dreigend valhek
We passeren de oude bibliotheek aan de Severinstrasse. De poort is voorzien van een tekst die is opgesteld lijkt door iemand met gevoel voor humor.
komische tekst
De buurt werd vroeger gedomineerd door chocoladefabriek Stollwerck. Het laatste overblijfsel van de fabriek is het Bürgerhaus Stollwerck, een uitspanning die voornamelijk gefrequenteerd lijkt te worden door dorstige buurtbewoners.
Bürgerhaus Stollwerck
We vernemen dat er een chocolademuseum in de buurt is. Nodeloos te vermelden dat we ons voornemen daar later een bezoek aan te brengen.
In de avond wordt gedineerd bij Em Scheffge, waar we voor niet al te veel geld een maaltijd gebruiken met veel asperges, die in het Duits Spargel schijnen te heten.
Spargelsuppe
De aspergesoep is heerlijk romig. De smaak van de ham harmonieert goed met die van de asperges.
Spargel mit Schnitzel
Het hoofdgerecht blijkt te bestaan uit asperges met Schnitzel. Persoonlijk vind ik asperges met ham een geschiktere combinatie dan met Schnitzel. Ook mijn liefste blijkt asperges met ham te prefereren boven de aangeboden combinatie met Schnitzel.
Maar ja, we zijn nu eenmaal echte Hollanders, die vinden dat de prijs van het menu toch weer veel goedmaakt.
Spargel-menu
van Em Scheffge
-- 2 mei --
De volgende ochtend maken we kennis met het meest uitvoerige ontbijt-buffet dat we ooit in een hotel aantroffen: zo'n tien soorten vleeswaren, eieren niet alleen gekookt, maar ook in roer- en spiegeluitvoering, talloze soorten fruit en vruchtensap .... eigenlijk teveel om hier allemaal op te noemen.
slechts een klein deel van ontbijt-assortiment
Ook mijn liefste blijkt een verrassing te bieden: ze heeft zich uitgedost met de oorbellen die ik enige dagen eerder voor haar vervaardigd heb. Zo krijgt de dag veel extra toegevoegde waarde. Maar goed dat de belasting daar niet over gaat. Anders had ik wel een zeer hoog BTW-tarief moeten betalen ...
Lea's oor met oorbel getooid
We ontdekken dat onze verdieping van het hotel een machine rijk is die geheel gratis onze schoenen kan poetsen. Mijn liefste logenstraft het idee dat het alleen mannen zijn die aan apparatengekte lijden en loopt even later met een paar glimmend gepoetste schoenen.
schoenpoetsmachine
in Dorint Novotel
Na het ontbijt zoeken we de Severinstrasse weer op. Het is de bedoeling dat de wijk over enige jaren aangesloten wordt op het metronet. Grote delen van de straat zijn op dit moment opgebroken. Veel straten in de buurt worden gedomineerd door enorme blauwe pijpen waarmee waarschijnlijk grondwater in de richting van de Rijn wordt afgevoerd.
blauwe pijp uit de diepte
Mijn liefste en ik besluiten afzonderlijk de straten achter de oude stadspoort te bezoeken. We spreken af elkaar na een half uur weer te zien bij Strauss, een soort mini-warenhuis aan de Chlodwigplatz.
Tom verwacht wel een Internetcafé te zullen vinden in de buurt van de Bonnerstrasse. Na enig zoeken vindt hij inderdaad een winkel waarvan het opschrift de mogelijkheid tot bezoek aan het cyber-net suggereert. Na geduldig zijn beurt afgewacht te hebben, verneemt hij uiteindelijk van de winkelierster dat geen van de computers toegang tot het Internet geeft. Over misleidende reclame gesproken ...
Internetcafé onder
Internet
Als Tom zich terug haast om zijn liefste te ontmoeten, blijkt deze een fraaie (en vooral koele) kamerjas voor hem gekocht te hebben. Sorry mevrouw, geen plaatje deze keer ....
De Severinstrasse loopt met een viaduct over een metrolijn. Aldaar is de straat ook ingrijpend opgebroken om de aansluiting met de nieuwe metrolijn mogelijk te maken.
kranten-automaat met afval
Een daar geplaatste kranten-automaat is kennelijk kaduuk geraakt en bevestigt de theorie dat mensen overal proppen en dergelijke in werpen zodra ze op straat maar een gat ontdekken waar ze hun afval in kwijt kunnen.
Chocolademuseum (met tropische plantenkas)
In de namiddag besluiten de Overtomers het eerder vermelde chocolademuseum te bezoeken. Kunst gemaakt door kunstenaars die graag willen demonstreren wat een originele inborst er toch in hen huist zegt mij persoonlijk niet zoveel. Liever laat ik mij verrassen door de natuur, die -- naar men zegt -- de leermeesteres is van de kunst. Zo zijn mijn liefste en ik verbaasd over het forse formaat van de chocoladevrucht.
cacaovruchten
En was het u bijvoorbeeld bekend dat er zulke indrukwekkende apparatuur nodig is voor het persen van cacaoboter?
cacaoboter-pers
Of wist u dat de firma Stollwerck de chocolade-wals met verticaal geplaatste rollen heeft uitgevonden?
Lea bij chocolade-wals met verticaal geplaatste rollen
Dat de fabricage van chocolade geen zoetsappige aangelegenheid is leert ons de volgende tekst:
Dat chocolade hazen worden gebruikt om het paasfeest op te vrolijken is algemeen bekend. Maar in dit museum is ook een groot aantal vormen te zien voor het gieten van chocolade varkens:
chocola-vormen
We zien hoe rechthoekige chocolaadjes vervaardigd worden met behulp van grote plastic vormen. Zodra de chocolade gegoten is vanuit warme kraantjes, worden de vormen in trilling gebracht waardoor de chocolaatjes een platte vorm krijgen voordat ze gestold zijn.
chocola in rechthoekige vormen
Bij sommige chocolade wordt Weinbrand (Duitse cognac) gebruikt. Het museum huist een vat voor zo'n duizend liter van deze alcoholische drank:
enorm brandewijn-vat
Chocola was al bekend bij de Azteken, die overigens een aanzienlijk bitterder variant gebruikten die zij chocolatl noemden. In het museum staat een werktuig waarmee de Azteken hun chocolatl fijnmaakten:
Azteken-chocolatl-vijzel
Aanvankelijk was het drinken van chocoldemelk in Europa voorbehouden aan de 'betere kringen'. Hieronder een chocolade-kannetje uit 1730:
chocolade-kannetje (±1730)
Ook het hieronder getoonde chocolade-drinkgerei suggereert gebruik door de beter-gesitueerden:
kop-en-schotel voor chocolade (±1730)
Van allerlei kanten wordt het onderwerp 'chocolade' belicht in het museum, soms alleen door het speciale formaat:
twee 'snoepjes'
Heeft u bijvoorbeeld ooit gehoord van een automaat waar bonbons uit te voorschijn komen?
bonbon-automaat
Tegen halfzes houden Lea en haar echtevriendje het museum voor gezien. Buiten blijkt er naast het chocolade-museum nog een Olympisch museum te huizen, waar Lea weer eens haar vaardigheden als levend kunstwerk demonstreert:
kunstwerken
Als we terugkeren in het hotel is de kamer schoongemaakt. Het hotel blijkt geen enkele moeite te sparen om het de gasten naar de zin te maken. Om te voorkomen dat een gast zich zou kunnen beklagen dat hij/zij het eindje van het WC-papier niet kan vinden, is dit op ingenieuze wijze gemarkeerd:
markering eindje WC-papier
-- 3 mei --
De volgende dag trekken de Amsterdammers er -- uiteraard na een overvloedig ontbijt -- weer op uit.
Al spoedig ervaren ze dat aanwijzingsborden soms weinig meer effect hebben dan het scheppen van verwarring.
zoekplaatje ...
Het bord verbiedt de toegang voor voetgangers. Maar het is volkomen onduidelijk waar de voetgangers eigenlijk niet heen zouden mogen. Het hek over of zo misschien?
Opnieuw wordt trouwens geconstateerd dat ook hier de eerder genoemde blauwe buis door de wijk loopt:
alomtegenwoordige blauwe buis
Tegenover het Jülichsplatz was vroeger de parfumfabriek Farina gevestigd. Er huist nu een parfum-museum, dat echter een stuk kleiner is dan het chocolademuseum.
We zien de enorme collectie geurflesjes gebruikt door de parfum-componisten om nieuwe geuren samen te stellen:
geur-o-theek
Veel geurstoffen worden verkregen door distillatie. Distillatie is het verdampen van vloeistof, waarvan dan een gedeelte wordt opgevangen en door koeling weer vloeibaar wordt gemaakt. In het museum zijn allerlei distillatie-apparaten te zien:
distillatie-vaten
Uiteraard ziet het museum het liefst dat de bezoeker voor het heengaan nog even flink in de beurs tast en huiswaarts keert met een of meer flacons -- waarvoor dan ook zeer veel plaats voor is ingeruimd.
te koop
In het Kaufhof gaat het echtpaar voor een half uurtje uiteen. Lea gaat cadeautjes voor de kinderen kopen, terwijl Tom electronica-zaak Saturn opzoekt. Daar staat de consumenten-electronica weliswaar royaal opgetast. Maar zelfs niet één schaakcomputertje wordt er aangeboden.
massa's electronica, maar geen schaakcomputers
Verder loopt het echtpaar over de nabijgelegen bloemenmarkt, waar ze leren dat een bekende kamerplant niet alleen in Nederland vlijtig Liesje wordt genoemd:
vlijtige Liesjes
Na uren lopen zou het echtpaar best ergens willen plaatsnemen. Vrijwel gelijktijdig merken ze op hoe vreemd het is dat op zo'n enorm plein als de Neumarkt niet één bank staat:
Zwei Seelen, ein Gedanke ...
Maar gelukkig blijkt er een Marokkaanse theewinkel in de buurt te zijn, waar ze ervaren hoe verfrissend thee van verse muntblaadjes kan zijn.
munt-thee uit fraai servies
Maar, hoe aangenaam ook, men kan daar toch moeilijk de hele dag blijven zitten, nietwaar? Dus een half uurtje later zijn ze weer buiten, waar ze onder andere een 'Nederlandse' patatwinkel passeren.
Antje's
Frites
Het zonnige weer nodigt niet echt uit tot urenlang wandelen. Als ze bij de Hohenzollern-ring een serie fonteinen zien, vergt het dan ook geen enkele overreding om aldaar op een bankje plaats te nemen.
fonteinen aan
Hohenzollern-ring
Het reisgidsje leert ons dat de Hohenzollern-ring (evenals andere 'Ringen') op de plaats is gekomen van vroegere stadsmuren.
Uiteindelijk wandelen we verder in de richting van de Severinstrasse. We besluiten het avondmaal te gebruiken bij restaurant Ecco aan de Kartäuserwall. De aardappelsoep is van zeer goede kwaliteit.
aardappelsoep in fraai servies
Ook de asperges zien er erg fraai uit:
asperges
bij Ecco
Persoonlijk vind ik dat de asperges best wat verder doorgekookt hadden kunnen worden. Nu waren ze naar mijn smaak (en die van mijn liefste, die haar groente meestal graag al dente eet) toch wat te hard. Naar verluidt zouden asperges ook lichaamsgeur minder aangenaam beïnvloeden ze te kort gekookt zijn -- wat niet ieders cup of tea zal zijn ...
Over tea gesproken, de latte macchiato was voortreffelijk, en eindelijk eens geserveerd in een glas met een oor (wat -- vreemd genoeg -- vrij uitzonderlijk is). Daardoor kon ik het glas rustig aanvatten zonder mijn vingers te branden.
latte macchiato - met oor!
-- 4 mei --
De laatste dag ...
Nog eenmaal wordt de Severinstrasse bezocht, die we inmiddels als een van Keulens leukste straten beschouwen, ook al begrijpen we niet waarom een winkelier een vitrine met spullen voor minder validen heeft voorzien van de tekst Beginnen Sie den Tag mit einem Lächeln ... denn lächeln ist gesund!
waar maar raar
De vitrine van de bakker is misschien minder humoristisch bedoeld, maar is toch wel om vrolijk van te worden:
bakkersvitrine
Er zijn echter ook delen van de Severinstrasse waar men echt niet vrolijk van wordt, getuige dit plaatje:
minder vrolijk deel van Severinstrasse
We passeren een handelaar in stenen waar we buiten een hol rotsblok zien dat aan de binnenkant bestaat uit fraaie kwartskristallen. Een geode schijnt zoiets te heten, maar eentje van dit formaat had het Amsterdamse echtpaar nog nimmer aanschouwd.
Lea met reuzen-
geode
Sommige apen schijnen nogal apart te reageren op de aanwezigheid van spiegels. Bij een spiegelwinkel demonstreert het echtpaar hun afstamming van de primaten:
Het echtpaar spiegelt zich ...
Na enige tijd komen de Amsterdammers terecht in de Vondelstraat. Ze vragen zich af of men in Keulen inderdaad een straat heeft genoemd naar de bijna vergeten Hollandse dichter.
genoemd naar Joost?
In de winkelbuurt staan enkel gemaskerde meisjes monstertjes van een nieuw parfum uit te delen. Het echtpaar vindt het wel een lekker luchtje. Maar Tom voelt zich enigszins gediscrimineerd: hoe vaak hij ook langs de meisjes loopt, er worden hem geen nieuwe monstertjes meer aangeboden.
gemaskerde
parfum-meisjes
In warenhuis Karstadt vindt Tom eindelijk schaakcomputers, maar met een collectie van 287 exemplaren ( klik) is het natuurlijk geen wonder dat hij hier geen nieuwe vindt ...
schaakcomputers
bij Karstadt -- maar geen nieuwe
Ze vinden een pleintje dat genoemd is naar de Duitse Schlagerzanger Karl Berbuer, die nogal wat carnavals-hits schijnt te hebben gemaakt, maar men moet bekennen nog nooit van de goede man gehoord te hebben. Het pleintje wordt gedomineerd door een fontein, die bestaat uit een aantal koperen carnavalsfiguren. Ven de meeste zijn de armen te bewegen, zoals het echtpaar proefondervindelijk ervaart. Gelukkig spuit er geen water uit de fontein zodat het echtpaar naar hartelust met de koperen ledematen kan experimenteren zonder een nat pak op te lopen.
Karl-Berbuer-fontein
Opnieuw zien ze een horeca-gelegenheid met een Hollandse naam:
Bistro Café Meisje'
Ook andere panden herinneren de Hollanders aan hun eigen land, zoals dit huis met ramen in de stijl van Mondriaan:
huis met Mondriaan-ramen
Over Nederland gesproken, om halfnegen vertrekt onze trein. Voor die tijd gaan we nog even wat eten bij Spaans restaurant Mary Sol. Als we de ober vragen hoe het woord cerveza wordt uitgesproken, blijkt deze geen Spanjaard, maar afkomstig uit Iran.
Iraanse ober in Spaans restaurant
Een vriendelijke man, die voor het bewind van de mullah's en ayatollah's maar weinig enthousiasme op lijkt te kunnen brengen.
Maar na het eten moeten we onherroepelijk richting Hauptbahnhof. Door het dak heen zien we vaag nog de contouren van de Keulse dom.
Dom gezien door stationsdak
In de trein ervaren ze nog hoe een kennelijk diepgestoorde met zonnebril bezig is zichzelf ook nog eens gehoorgestoord te maken. Zijn oortelefoon is van meters afstand nog woordelijk te verstaan. Het echtpaar voelt zich echter niet geroepen de man tegen zichzelf in bescherming te nemen. Maar dat is ook niet nodig, nietwaar? Als hij dat nou per se wil ....
Bovendien kunnen we zo weer enigszins wennen aan de open inrichting die Amsterdam heet.
