Otto Sterman (20 maart 2009)
Ik was drie jaar toen in 1944 de hongerwinter uitbrak. Dagelijks trok mijn moeder erop uit om op het platteland voedsel te zoeken.
Ik was nog te jong om toegelaten te worden tot de kleuterschool, maar mijn moeder kon mij natuurlijk ook niet meenemen op haar strooptochten door de barre koude. Voor ze vertrok, zettte ze mij dagelijks boven een potje in een kinderstoel vastgebonden in een tuigje (klik).
De gevolgen voor mij waren voorspelbaar: ik werd behoorlijk eenzelvig (en ben dat eigenlijk altijd gebleven). Ook had het langdurig verblijf in de kinderstoel geen gunstige invloed op mijn spierstelsel. Het valt dan ook niet te verwonderen dat ik enige jaren later door de schooldokter doorgestuurd werd naar heilgymnastiek.
De heilgymnastiek-lessen werden gegeven door een van de weinige zwarte mensen die Nederland toen rijk was: Otto Sterman.
Otto Sterman
Otto Sterman had een aparte stijl van lesgeven. Ik herinner me dat er twee zaken waren waar hij een grote hekel aan had. De leerlingen liepen op blote voeten. Otto werd razend als hij constateerde dat iemand met ongewassen voeten rondliep. Dan bulderde hij: "Er is water in de kraan en zeep in de pot!"
Iets anders waar hij zich behoorlijk over kon opwinden was wanneer een leerling een wondkorstje had opengekrabd. Dan begon hij te oreren dat dit niet voor niets door De Natuur was aangelegd. Voor iemand van katholieke huize was zijn vermelding van De Natuur wel opvallend. In de roomse kerk werd immers onderwezen dat zulke korstjes door God zelf waren aangebracht.
Maar wat het meest opviel was zijn manier van lesgeven. Een enkele keer haalde hij een blinkende zilveren dwarsfluit te voorschijn, waarmee hij ons gedraaf begeleidde. Of hij gebruikte de fluit als inleiding tot zijn verhalen. Want verhalen vertellen deed Otto graag: dan liet hij ons allemaal in een kring zitten, waarna we een van zijn prachtige vertelsels te horen kregen. Otto Sterman zou later professioneel acteur worden, en dat was toen al duidelijk te merken: als gehypnotiseerd zaten we naar hem te luisteren.
Toen ik later zelf het onderwijs inging, was dit een les die ik van Ootto Sterman geleerd heb: als je af en toe eens wat leuks doet, komen je leerlingen ook positiever tegenover je lessen te staan.
Vandaag ben ik eens gaan kijken of ik na zestig jaar de school nog kon terugvinden waar de lessen ooit hadden plaatsgevonden.
"De laatste zijstraat van de Rooseveltlaan rechts," zei ik tegen mijn liefste: "en daarna meteen naar links."
De school heette inmiddels Anne Frankschool en kunstenaars hebben er delen van het beroemde dagboek overheen geschilderd, maar zelfs nadat ik er zestig jaar niet meer geweest was, liep ik er blindelings op af en kon ik deze foto voor u nemen:
