CRISTINA (6 november 2006)
Te oordelen naar de populariteit van tv-programma's als Opgelicht , bestaat er brede belangstelling voor de methoden die gehanteerd worden om de medemens op slinkse wijze geld afhandig te maken.
Dat er de nodige pogingen zijn gedaan om uw blogger van zijn (vrij geringe) financiële middelen te beroven, daarover kon u in eerdere weblogs ( klik, klik, klik ) lezen.
De derde klik betreft een bijna-beroving in Roemenië. Maar de dag ervoor was ook niet echt rustig geweest. Ik had in Boekarest een appartement gehuurd aan de Boulevard Nicolae Balcescu. Ik had gehoord dat je als toerist vrijwel zeker te maken kreeg met pogingen tot oplichting en/of beroving (destijds in ieder geval), dus had ik enige voorzorgsmaatregelen genomen.
Het appartement was kennelijk niet zo lang geleden vrijgekomen. Hier en daar stonden nog stapels spullen van de laatste bewoners. Een hok achter de keuken was gevuld met manshoge stapels oud papier. Ik moest denken aan G. K. Chesterton, die de vraag "where would a wise man hide a leaf?" beantwoordde met "in a forest". Dus u begrijpt waar ik mijn geld en andere waardepapieren verborg ...
Ik was net Nescafé aan het maken, toen er aangeklopt werd. Ik opende de deur en zag een jonge vrouw, die zich voorstelde als Cristina. Ze had gehoord dat er een Hollander in het appartement woonde en kwam eens kijken of het toevallig de Hollander was die zij kende.
Nee, dat was ik dus niet. Maar misschien had ze wel iets voor mij. Ze haalde een plastic zak te voorschijn met Hollandse munten. Zij had daar niets aan in Roemenië. Had ik er misschien belangstelling voor? Al enige tijd betaalde men in Holland met euro's, terwijl de zak kwartjes, dubbeltjes en stuivers bevatte. Mijn antwoord viel duidelijk tegen.
Cristina leek te aarzelen om weg te gaan. Ik zag haar steels rondkijken -- alsof ze iets van waarde zocht.
Ik was er vrijwel zeker van was dat Cristina mijn geld nooit zou vinden en heb haar koffie aangeboden. In de keuken opende ze de koelkast (daar schijnen nogal wat mensen hun geld te verstoppen). Maar wat ze zocht lag daar natuurlijk niet.
Op plankjes en in laadjes zocht ze verder. Desgevraagd, zei ze op zoek te zijn naar de suiker. Ook voor de melk werden de meest onwaarschijnlijke plaatsen afgezocht. Maar uiteindelijk gaf ze haar pogingen op en dronk gezellig een kopje Nescafé met me.
Het is niet erg aannemelijk dat Cristina dit leest. Anders zou ze na al die jaren eindelijk weten waar de buit verborgen lag. Had ze Chesterton maar moeten lezen!
