PRAAG 1 (21 maart 2005)
Het eerste wat me opviel toen ik in een taxibusje van de luchthaven naar de Tsjechische stad Praag gereden werd was een automerk dat je in Nederland vrij weinig ziet:
De naam van dit merk bleek Skoda. Zeker de helft van de auto's waren Skoda's. Misschien dat u het merk associeert met Trabant-achtige oosteuropese voertuigen, maar daar komt u waarschijnlijk wel van terug bij het zien van het onderstaande plaatje, dat ik voor u kiekte.
Een glanzend rode gestroomlijnde bolide die in Londen of Parijs zeker niet zou misstaan!
Iets anders wat me al gauw opviel: het Tjechische eten. Mijn lief en ik kregen nogal wat zuurkool en goulash voorgezet. Daarbij eten de Tjechen vaak knedliky, wat in het Nederlands vertaald wordt met knoedels , terwijl het in de Engelse menu's vermeld staat als dumplings. Ik heb aardappel- en broodvarianten gezien van de knedliky. De laatste zagen eruit als compact korstloos witbrood:
Het is even wennen, maar wie ervoor open staat, zal de Tjechische keuken spoedig gaan waarderen.
Als u trouwens bang bent voor hoge restaurant-rekeningen, dan heeft u in Tsjechië weinig te vrezen: Mijn lief en ik hebben met z'n tweeën vaak voor 500 kronen (circa 20 euro) gegeten. En dat was inclusief een fles wijn.
Volgende keer meer over deze fantastische stad.
PRAAG 2 (22 Maart 2005)
Vandaag een tweetal foto's die ik genomen heb in de Tsjechische hoofdstad. Eens kijken of ze herkent ...
Nederlanders zien misschien niet zo gauw wat het plaatje voorstelt waar mijn lief naar wijst. Maar Belgen zullen het logo onmiddellijk herkennen als het leeuwtje van supermarkt-keten Delhaize.
En hoe zit het met de volgende foto?
Herkent u de huisstijl? Inderdaad de Nederlandse drogist Kruidvat, die in Praag bekend staat onder de naam Rossmann.
U ziet: ook de Tsjechische economie is onderhevig aan het proces dat globalisering heet.
Leuk voor monsieur Delhaize en meneer Kruidvat. Maar binnenkort horen goedkope maaltijden (klik) in Tjechië waarschijnlijk tot het verleden. Wat misschien niet eens het grootste probleem is - zo lang de goulash en knedliky maar niet worden vervangen door McDonald's en Kentucky Fried Chicken - die nu al in grote aantallen in Praag te vinden zijn.
PRAAG 3 (23 Maart 2005)
Gisteren hebben we nog de Joodse wijk van Praag bezocht -- waar overigens nog maar weinig joden wonen. Met name het bezoek aan de oude joodse begraafplaats was erg aangrijpend. Er werd verzocht geen foto's te maken, dus daar hebben we ons maar aan gehouden. Elders op het Internet valt er wel het nodige over te lezen (met foto's).
Om samen met duizenden andere toeristen te staren naar het standbeeld van Wenceslaus, of naar de astronomische klok -- daar kan ik weinig plezier aan beleven.
Vandaag besloten mijn lief en ik eens een andere kant van Praag te bekijken. De behulpzame receptioniste van het uitstekende hotel Amadeus wist te vertellen dat er een markt ("Holesovice") was aan de overkant van de Moldau -- die in het Tjechisch heel anders heet, namelijk Vltava.
Wie menselijk drama weet te waarderen, zal zich op zo'n markt niet gauw vervelen: ik zag bijvoorbeeld hoe een verkoper een bezoeker tientallen meters achtervolgde onder het uitroepen van Alright, five hundred - o.k. four hundred fifty -- no I'll make it four hundred, only for you, en zo verder tot buiten mijn gehoorsafstand.
Op een gegeven moment werd ik benaderd door een koopvrouw, die informeerde waar ik vandaan kwam. Nadat zij -- desgevraagd -- had meegedeeld uit Vietnam te komen, onthulde ook ik mijn afkomst. Alsof mijn nationaliteit er alles mee te maken had, werd ik meegetroond naar een container, alwaar mij allerlei merkkleding werd aangeboden, zoals Hugo Boss en Lacoste.
Wie mij kent, zal weten dat merken mij weinig zeggen, dus voor mij had het net zo goed kleding van Wibra of Zeeman kunnen zijn.
Maar verder zagen mijn lief en ik voornamelijk veel van hetzelfde: kleding, schoenen, horloges, speelgoed, laaggeprijsde electronica, kortom het goedkope spul dat steeds meer markten overal ter wereld begint te overspoelen.
Na ons marktbezoek en een fikse wandeling stapten mijn lief en ik bij het Wenceslausplein in tram 24 naar ons hotel. Enige irritante figuren drongen zich dicht tegen mij op en stonden in de weg tussen mij en de lege zitplaatsen verderop in de tram. Ik zag weinig andere keus dan een "dame" vrijwel omver te duwen zodat ze mij wel moest doorlaten.
Mijn lief is niet alleen van het zwakke geslacht, maar heeft ook een te beschaafde natuur om zich met geweld een weg te banen. Dus netjes bleef zij wachten tot het ongemanierde gezelschap opzij zou treden.
Uiteindelijk stapten de lompe figuren van de tram af en konden mijn lief en ik op een bankje plaatsnemen.
Ik probeerde de spanning wat te breken met een loze kwinkslag. "Ze hebben je tas opengesneden," debiteerde ik met een knipoog ..... waarna ik tot mijn verbazing ontdekte dat haar tas inderdaad opengesneden was.
Mijn lief bewaart haar spullen in afzonderlijke etuitjes in haar tas, waardoor het voor haar telkens weer een hele operatie is om er iets uit te krijgen. Zoveel gedoe was ook voor het geboefte kennelijk teveel geweest, want er was niets verdwenen.
Zo hadden we in ieder geval de voldoening dat het toch nog betrekkelijk goed was afgelopen ...
PRAAG 4 (24 Maart 2005)
Vandaag mijden we opnieuw de toeristische trekpleisters en trekken we een volkswijk in. Ons startpunt is een straat die Jaromirova heet.
Geen echt sjieke straat, maar fraaie huizen staan er wel.
De meeste gevels zijn versierd met stucwerk. Dat oogt heel feestelijk. Maar als het stucwerk -- om welke reden ook -- verwijderd is, blijft er weinig vrolijks over, zoals te zien valt op onderstaande foto:
Bij een wat morsige tweedehandswinkel stapten we naar binnen. Op goed geluk informeerde ik of de eigenaar misschien schaakcomputers had. Nou, ik had geluk: onder een dikke laag stof kwam een doos te voorschijn. Het bleek een exemplaar uit 1982, de Novag Micro II ( klik)
De man vroeg 600 kronen, maar toen ik 400 bood, ging hij onmiddellijk overstag -- wat er volgens kenners op duidt dat ik nog wel een stuk lager had kunnen bieden. Maar geloof me: 16 euro is niet teveel betaald voor zo'n museumstuk!
's Middags, toen onze magen wat begonnen te knorren, stapten mijn lief en ik een broodjeszaak binnen van een keten die Paneria heet. Bij onze koffie namen we een van de verrukkelijkste soorten gebak die ik ooit geproefd heb: honingtaart met walnoten, of in het Tsjechisch: medovy dort. Ik heb een fotootje voor u gemaakt:
Ik geef toe: er zijn spectaculairder soorten taart ... maar lekkerder?
PRAAG 5 (25 Maart 2005)
Tot het moment dat mijn lief en ik naar de luchthaven zouden afreizen, restte ons nog een uur of drie. Een wijk die wij tot dusver nog niet bezocht hadden was Smichov . Dus misschien begrijpt u al wat ons reisdoel voor de laatste ochtend was.
Smichov ligt aan de overkant van de Moldau, niet ver van de wijk waar ons hotel was gevestigd. Maar de dichtstbijzijnde brug is een spoorbrug. Dus verwachtten we een half uur nodig te hebben om via de eerstvolgende brug (de Palackeho Most) in Smichov te komen.
Palackeho Most
Via wegen met exotische namen als Na Slupi en Svobodova liepen we richting rivier. Tot onze verbazing bleek de spoorbrug toch toegankelijk te zijn voor voetgangers. Volgens onze oudste dochter, die -- naar later bleek -- hier vorig jaar ook gelopen had, was het wel een hels kabaal als er toevallig een trein langs kwam.
De brug staat overigens tegenover een villa van beton. "Bah, beton!" zult u misschien zeggen, maar zowel mijn lief als ik waren getroffen door de aparte architectuur van deze betonnen villa.
De wandeling langs de Moldau bleek heel bijzonder te zijn. Zelden zag ik zoveel fraaie architectuur bij elkaar.
De luchtvaartmaatschappijen adviseren hun geachte clientèle twee uur voor vertrek op de luchthaven aanwezig te zijn. Mede doordat het taxibusje zonder enige vertraging kon doorrijden, moesten wij drie uur doorbrengen op een dodelijk saaie luchthaven -- en dat terwijl we anders nog in de mooiste stad ter wereld hadden kunnen rondlopen.
Speurend naar afleiding, vonden we een enorme "massagestoel", waar een munt van twintig kronen in geworpen moest worden. Het eerste muntje bracht niets teweeg. Misschien was het de bedoeling dat ik verleid zou worden al mijn resterende muntgeld erin te werpen. Maar zo gek is uw weblogger nou ook weer niet.
Mijn lief kocht een zonnebril voor 15 euro. Persoonlijk vind ik dat een hoop geld voor een zonnebril. Hij werd echter op de toonbank gekwakt in een flodderig plastic zakje alsof het de eerste beste prul van een derderangs bazar betrof.
Volgens ons ticket zou de reis per KLM worden gevlogen. Maar het werd de Tjechische Luchtvaartmaatschappij.
Die maatschappij zou zijn personeel toch eens naar een cursusje Engels moeten sturen. Van alle mondelinge instructies die wij ontvingen heb ik er niet een verstaan. Het duurde zelfs enige tijd voor ik doorhad dat ze zich niet tot Chinese passagiers richtte, maar Engels probeerde te spreken.
Een curieus einde van een geweldige reis ...
