HARDHOREND 

Mijn moeder had veel talenten. Maar er was één vaardigheid waar ze minder in uitblonk: naaien. Gelukkig kende ze een vrouw die daar meer bedreven in was.

Van tijd tot tijd kwam deze vrouw, die Ida Borsten heette, een dag langs om allerlei naai- en verstelwerk voor het gezin te doen. Ze zat meestal in de centrale hal van ons huis, terwijl om haar heen de vloer steeds meer bezaaid raakte met draadjes garen en stukjes textiel.



Deze vrouw legde niet alleen een grote snelheid van naaien aan de dag, ook haar snelheid van spreken was verbazingwekkend.

Haar echtgenoot had echter niet zo veel op met haar voortdurend gepraat. Aanvankelijk deed hij of hij haar niet hoorde. Later werd hij echt doof.

    

Dit is niet het enige voorbeeld van iemand met een praatgrage partner die later doof werd. Hetzelfde verschijnsel heb ik waargenomen bij een naaste verwant, die ook een vrouw had die nogal comunicatief was. Tegen het eind van zijn leven was hij zo goed als doof.

Aangezien ik een patroon vermoedde, ben ik hier en daar gaan informeren. Mijn eerste indruk is dat mijn theorie wel eens juist zou kunnen zijn: mannen die zich afsluiten van hun praatzieke vrouwen neigen op den duur tot doofheid.

 

Maar ik blijf worstelen met de vraag of vrouwelijke partners van praatgrage mannen ook doof worden? Of zou deze situatie zo uitzonderlijk zijn dat hij grenst aan het onmogelijke?

Deze weblog verscheen op 19 april 2004 in het Engels op de Internetsite Overtom.nl.