Darmproblemen (22 maart 2009)
Sommige bezoekers van dit weblog hebben gevraagd waarom er op deze plaats de laatste tijd zo weinig te lezen is geweest.
Voor wie het echt weten wil, een maand of drie geleden begon uw weblogger wat problemen te krijgen met zijn ingewanden. Inmiddels kan ik uit de eerste hand getuigen dat dagelijkse pijn een serieus beletsel kan vormen om vrolijke verhalen te schrijven.
De ziek-zijn-beter-worden-programma's op de televisie lijken te suggereren dat zodra meneer Jansen hevige pijnen krijgt, hij binnen drie dagen in het ziekenhuis kan worden opgenomen en in minder dan twee weken van zijn ellende is verlost.
De werkelijkheid is weerbarstiger. Je bent al minstens een week verder voor je een afspraak met je huisarts hebt. Vervolgens wil zo'n dokter ook laten merken dat hij z'n diploma niet voor niks gekregen heeft en krijg je een kuur voorgeschreven die je spijsvertering volledig tot stilstand brengt zodat je buikholte zich met bakstenen lijkt te vullen. Als na enkele weken nog steeds geen enkele verbetering is opgetreden, geeft hij toe het eigenlijk ook niet te weten en kun je een reeks ziekenhuizen gaan opbellen om erachter te komen dat de wachttijden om een specialist te spreken te krijgen in Nederland variëren tussen drie en vijf weken.
Alhoewel het naar verluidt de beste winkels zijn waar de langste rijen staan, was ik zo kortzichtig voor de kortste wachttijd te kiezen, zodat ik uiteindelijk na zo'n acht weken pijn een kwartiertje toegelaten werd tot een goedbetaalde specialist teneinde hem enige nadere details over mijn klachten te geven. Deze specialist wilde liever het zekere voor het onzekere nemen en stuurde mij eerst naar de afdeling colonoscopie opdat zijn collega's aldaar drie weken later een inkijkje zouden kunnen nemen in mijn dikke darm.
Wie bekend is met een colonoscopie zal weten dat de patiënt een paar zakken met op zout lijkende substantie mee naar huis krijgt en deze - opgelost in grote hoeveelheden water - in de laatste vijftien uur voor het onderzoek naar binnen moet werken. Niet echt aangenaam, maar wel doeltreffend om de darmen leeg te spoelen.
Voorafgaand aan de behandeling was het de bedoeling dat een soort nippel op mijn arm zou worden gemonteerd waarin de behandelende specialist een licht narcosemiddel zou spuiten. Nu weet ik dat zelfs ervaren bloedprikkers moeite kunnen hebben mijn aderen te vinden. De dienstdoende verpleegster was aanvankelijk minder genegen me op m'n woord te geloven. Maar nadat zij mijn rechterarm voorzien had van een aantal pleisters als getuigen van mislukte prikpogingen, werd toch een van de meest bekwame priksters van het ziekenhuis erbij geroepen, die er in een minuut of tien in slaagde een plastic kraantje op mijn linkerarm te monteren.
Inmiddels was zoveel tijd verspild dat een andere patiënt mijn beurt had ingenomen. Maar na een kort verblijf in de wachtkamer werd ik toegelaten tot het voorportaal van de behandelkamer. Aldaar moest ik mij verkleden in een soort rok, die waarschijnlijk Monty Python geïnspireerd heeft tot de scène waarin zij een lied zingen verkleed als obers met een voorschoot. Pas als het viertal zich aan het einde van het lied omdraait, zien we dat zij achter de voorschoot geen pantalon of andere kleding dragen.
Monty Python
Ik wilde de behandelende specialist nog op deze gelijkenis wijzen, maar deze stak enkele cc verdovingsmiddel in de pas gemonteerde nippel, waarna ik pas ontwaakte in de verkoeverkamer.
Na een half uurtje volgde een gesprekje met de specialist. Behalve een bescheiden poliepje - dat voor de zekerheid weggeknipt was - had men niets gevonden.
Hiermee ben ik helaas nog niet van de problemen af. Mijn ingewandpijnen duren onverminderd voort en in de laatste twaalf weken ben ik twaalf kilo kwijtgeraakt. Maar ik hoef me in ieder geval geen zorgen te maken over levensbedreigende aandoeningen aan mijn dikke darm. En dat heeft me weer zoveel rust gegeven dat er de laatste dagen toch weer vier weblogjes hier verschenen zijn.
