KLEINE WINKELIER (19 januari 2008)
Een verhaal van lang geleden.
Ik woonde in Geldermalsen, alwaar een drogisterij gevestigd was die gekenmerkt werd door de aantrekkelijke verkoopsters die er werkten. Niet dat dit voor het verhaal van belang is, maar bloggers zetten nu eenmaal graag een plaatje van fraaie dames bij hun verhaal. Het oog wil ook wat. Toch, mijnheer?
Op een dag adverteerde de zaak een korting van maar liefst 30 procent op een ons peperkorrels, zowel de zwarte als de witte variant.
Zuinige Hollander als ik ben, spoedde ik mij naar de winkel. Helaas werd ik niet door een van de charmante verkoopsters geholpen, maar door de baas zelf. Daar ik altijd een mengsel van zwarte en witte peper gebruik, verzocht ik de winkelier een zakje te vullen met een ons van de eerder vermelde zwarte en witte bolletjes.
Een zakje was gauw gevuld, en even later kon ik afrekenen. Maar tot mijn grote verbazing rekende de winkelier de volle prijs. Nodeloos te vermelden dat ik protesteerde: er ging toch dertig procent van een ons peper af!
Nee, riposteerde de winkelier, dat gold alleen voor zwarte òf witte peper, maar niet voor mengsels!
"Nou jammer," antwoordde ik: "Dan moet ik maar van de koop afzien."
"Maar die gemengde peper moet u wel afnemen," vond de winkelier: "die raak ik aan niemand meer kwijt."
"Nou, dat is uw probleem!" was mijn antwoord: "Ik koop ze alleen met de geadverteerde korting."
"Dan komt u er hier nooit meer in!" dreigde de winkelier nog, waarna ik de zaak uitliep en inderdaad nooit meer ben teruggeweest ( zie ook hier).
Weer eens een andere betekenis van het begrip
kleine zelfstandige 
