WENEN (19 april 2008)
Alhoewel de vliegmaatschappijen ons misschien anders proberen wijs te maken, ga ik ervan uit dat reizen met de trein het milieu minder belast dan vliegen. Per slot van rekening zet het niet veel zoden aan de dijk om dagelijks de lamp een uurtje eerder uit te doen, maar wel enkele malen per jaar vele tientallen liters kerozine te verbruiken om te kunnen skiën op de laatste nog resterende Zwitserse sneeuw.
Maar de zestien uur die het kost om via het spoor naar de Oostenrijkse hoofdstad te reizen is wel een hele zit. Vandaar dat mijn liefste en ik hebben besloten de afstand van zo'n duizend kilometer, die Amsterdam scheidt van Wenen, grotendeels slapend af te leggen.
Oh, u verwachtte een foto van mijn liefste slapend? Geen probleem; dat kan geregeld worden. Kijkt u maar ...
mijn liefste slapend
Tja, mijn liefste houdt er u eenmaal de eigenaardigheid op na om in het donker te slapen. Maar overdag is er in onze cabine wat meer te zien. Zoals bijvoorbeeld deze handig geconstrueerde wastafel:
De kraan kan neergeklapt worden, waarna de wastafel door schuivende paneeltjes van links en rechts in een tafeltje te veranderen is. De flesjes water worden erbij geleverd omdat niet wordt aanbevolen om het water uit het kraantje te drinken.
Via de Treinreiswinkel hadden we logies besteld bij Pension Dr Geisler. Het pand ziet er van buiten misschien wat minder aantrekkelijk uit:
entree Pension Dr Geisler
Maar binnen worden we ontvangen door een zeer vriendelijke dame die ons op het eerste gezicht doet denken aan Angela Merkel. Er wordt ons een appartement aangeboden, waar het in de avonden prettiger toeven is dan op een hotelkamer. In de woonkamer staan een (slaap)bank en een aantal fauteuils, zodat we op ons gemak televisie kunnen kijken -- waar we overigens maar weinig gebruik van maken; 90% van de zenders is Duitstalig, pulp of allebei.
Design-maniakken zullen het waarschijnlijk niet met ons eens zijn, maar het appartement is prettig ingericht. Boven ons bed worden we aandachtig bekeken door een tweetal engeltjes, die mij onwillekeurig doen denken aan een rijmpje uit mijn kindertijd:
Als ik 's avonds slapen ga,
Volgen mij veertien engelen na,
Twee aan mijn hoofdeind,
Twee aan mijn voeteneind,
Twee aan mijn rechterzij,
Twee aan mijn linkerzij,
Twee die mij dekken,
Twee
die mij wekken,
Twee die mij wijzen
Naar 's Hemels paradijzen.
Engelen boven hotelbed
Na ons wat verfrist te hebben, verkennen we de omgeving. Het pension is een kwartier lopen van Stephansplatz, alwaar wij de Stephansdom zien staan.
Stephansplatz
De Stephansdom is in staat van verbouwing en is vanwege zijn hoogte sowieso lastig te fotograferen, maar plaatjes kunt u op het Internet vrij eenvoudig vinden ( klik, klik , klik, klik).
Binnen zet ik de flitser van mijn camera uit (het is per slot van rekening een kerk) en maak ik een aantal plaatjes. Door de geringe hoeveelheid licht zijn de meeste foto's wat bewogen. Maar eentje wil ik hier toch wel laten zien:
interieur Stephansdom
Als u weet dat uw weblogger Tom heet en zijn liefste Lea, kunt u zich voorstellen dat we graag een plaatje maken van het medicijn LEATOM dat in de etalage van een apotheek geadverteerd wordt. We schaffen er zelfs een flesje van aan. Nodeloos te vermelden dat uw weblogger en zijn liefste er met de dag gezonder uitzien.
In dezelfde straat is de foto ernaast geschoten: gespierde mannen van steen die een balkon torsen. Het eerste van een schier eindeloze reeks van monumentale gebouwen -- wat Wenens specialiteit zal blijken te zijn.
Woordenboek
Duits 'Voor Onderweg'
Allerlei gerechten die we erin opzoeken ontbreken volledig, evenals de aanduidingen voor gebouwen, eetgelegenheden en dergelijke. Wel weet het woordenboek 'voor onderweg' ons de vertaling te geven voor uiteenlopende woorden als geitenhoeder (nee mevrouw, niet geitenneuker), buskruit, slangengebroed, orgie, hijgen en boetvaardig , om maar een willekeurige greep te nemen. Uitgever Elmar lijkt er een wat overspannen opvatting op na te houden over wat mensen onderweg zoal uitspoken.
Maar ik geef toe dat we wel buitenissige zaken te zien krijgen. Wat bijvoorbeeld te denken van deze alpinistische schilder? Omdat de schilder enigszins in het niet valt tegen de buitenmuur van paleis Coburg, wat deze of gene prins op kosten van het gewone volk voor zichzelf en andere boeven heeft laten bouwen, zal ik hem ernaast wat uitvergroten:
alpinistische schilder
Of wist u waar kippen na hun dood heengaan? Welnu, na het aanschouwen van onderstaand plaatje weet u ook het antwoord op deze prangende vraag.
Hühnerparadies
Het valt ons op dat men in Wenen voor weinig geld een smakelijke en voedzame maaltijd kan genieten. Voor twee tientjes krijgen we ieder een driegangs-maaltijd bij restaurant Max aan de Stubenring. En voor dat bedrag hebben we er ook nog een glaasje witte wijn en een royaal glas bier bij.
restaurant Max
Na bij Max op krachten te zijn gekomen, begeven we ons naar MAK, onder welke naam het er tegenover gelegen museum voor toegepaste kunst, of in het Duits Museum für angewandte Kunst bekend staat.
MAK
Voor hen die weinig plezier beleven aan het slenteren langs tientallen, zo niet honderden schilderijen (of andere kunst) is een bezoek aan het MAK misschien toch wel interessant.
Het eerste wat wij bijvoorbeeld zagen was een geschiedenis van stoelen van het merk Thonet.
Dit soort stoelen kent u waarschijnlijk wel. Toch zijn deze ontwerpen zo'n anderhalve eeuw oud. Op deze tentoonstelling waren zo'n vijftig stoelen van Thonet te zien.
Fotograferen was weliswaar verboden, maar het museum is geen kerk, dus even een (verboden) plaatje van mijn liefste:
En een (evenzeer verboden) plaatje van de fraaie glas-in-lood zoldering van het gebouw:
Zowel mijn liefste als ik zijn erg gecharmeerd van het werk van de ontwerper Joseph Hoffman, die onder andere zeer fraai glaswerk ontwierp:
Na ons bezoek aan het museum passeren we de Jugendstil ankerklok, die in vrijwel alle reisgidsen vermeld staat:
Ook passeren we de Konditorei van Demel, waar men volgens de reisgidsen koffie met gebak hoort te gaan genieten. Die laten wij dus ook links liggen.
Als we de Hofburg naderen, worden we benaderd door een verkoper die ons kaarten voor een concert probeert aan te smeren. Vriendelijk horen wij de goede man aan en schudden we hem vervolgens beleefd van ons af.
Al evenmin verdienen de Fiaker-koetsiers aan ons. Hopelijk krijgen de paarden er geen korrel haver minder door ..
Mijn liefste poseert nog even bij deuren, die wat groot uitgevallen lijken voor eenvoudige stervelingen. Geen wonder dat u haar misschien wat lastig kunt vinden op het plaatje ...
In deze buurt van Wenen zien we niets dan moumentale gebouwen. Waar ik mijn camera ook heen richt, ik krijg niets dan monumentale steenkolossen in beeld.
Kunthistorisches Museum
En zijn het geen gebouwen, dan toch op z'n minst een monumentale fontein ...
Fontein Maria-Theresien-Platz
Eindelijk op Opernplatz kunnen we weer een beetje normale foto nemen (de enige foto waar ik zelf op figureer):
Na al dit stenen geweld zijn we dan ook wel toe aan koffie (uiteraard met obligaat Weens gebak). En zo zien goede koffie en goed gebak eruit:
Wat is er zo bijzonder aan dit gebouw?
Dit is de Akademie der bildenden Künste.
"En wat dan nog?" zult u misschien zeggen. Welnu, dit is de academie waar Adolf Hitler geweigerd werd toen die zich hier aanmeldde. Een zeldzaam inzicht voor de tijd!
Uit kunstenaars die zich op een minder gewelddadige manier afscheidden van de gevestigde orde bestond de groep die op het einde van de negentiende eeuw de naam Secession koos. Het Secession-museum staat vlak bij de ingang van de Naschmarkt.
Secession-museum
De eerste vijfhonderd meter van de Naschmarkt wordt voornamelijk in beslag genomen door kleine eethuisjes.
Naschmarkt
Met zoveel eethuisjes in de buurt beginnen onze knorrende magen behoorlijk in opstand te komen. Na een minuut of vijf strijken we dan ook neer bij Vietnamees eethuisje Pho Saigon, waar in luttele minuten twee gerechten met heerlijke vers bereide groenten voor ons worden neergezet.
Aan de Naschmarkt staat ook het zogenaamde Majolikahaus ontworpen door Otto Wagner. In deze tijd van goedkope digitale fotografie kan er best een plaatje af van dit gebouw:
Majolikahaus
Spoedig is de Naschmarkt geheel doorlopen. Wij zagen uit naar de door veel reisgidsen vermelde vlooienmarkt, maar die blijkt alleen te worden gehouden op zaterdagen.
We trekken de buurt in, waar de straten helaas wat smal zijn voor een fatsoenlijk foto van huizen die weliswaar minder monumentaal ogen, maar toch de moeite waard zijn om te zien:
's Avonds eet het echtpaar in een ondergronds restaurant dat Casa Romana heet en waar de risotto met kip weliswaar niet duur is, maar verder niet iets is om te onthouden.
Maar ons bezoek aan de Krugerstraße had wel het voordeel dat we op deze manier terechtkwamen bij het Haus der Musik , dat op de hoek van de Krugerstraße en de Seilerstäte gevestigd is. Er zijn complete zaaltjes ingericht over de componisten Haydn, Mozart en Beethoven. Ook andere componisten zoals Mahler en uiteraard Strauss komen aan bod.
Van die laatste componist was trouwens aardig wat muziek te horen in een film die er werd vertoond waarin een compleet nieuwjaarsconcert te zien was. Op een gegeven moment haalden de orkestleden een voetbalsjaal te voorschijn. Waarmee getooid ze een sportief nummer speelden van Johann Strauss. Volgens mijn liefste, die aanzienlijk meer weet van sport dan uw weblogger, zou dit te maken hebben met het feit dat Zwitserland en Oostenrijk dit jaar het EK voetballen organiseren.
orkestleden met sportieve sjaals
Na ons bezoek aan het Haus der Musik begeven we ons naar het Stadtpark. Door het park loopt de Wien , een water dat uitmondt in het Donaukanal.
Wien in het Stadtpark
Maar zoals u op bovenstaande afbeelding kunt zien, zijn we nog niet geheel verlost van de monumentale paleizen. Wel verbazen we ons erover dat de gemeente Wenen, die zo zwaar investeert in prestigieus steen, niet de middelen kan vinden om een bankje schoon te houden dat bedoeld is voor de burgers die het onderhoud van al dit steen moeten opbrengen. Of bekostigt het stadsbestuur van Wenen dit soms uit eigen zak?
parkbank met vogelstr*nt
Wenen is wel een stad waar men zich blijft verbazen. Wat bijvoorbeeld te denken van deze ijsco's die de vier hoekpunten van een brug sieren? Of moeten het suikerspinnen voorstellen?
mysterieuze beelden op brug
Onderweg ontdekken
we dat zogenaamde Internetradio's, die in Nederland zo'n driehonderd Euro kosten,
hier bij de firma Tchibo voor minder dan de helft van de prijs over
de toonbank gaan. Nodeloos te vermelden dat Tom voor de bijl gaat als een Franse
edeling onder de guillotine. Later zullen we er overigens achter komen dat
vlakbij ons hotel een filiaal is van Tchibo, waar dezelfde radio in
de etalage staat
Tchibo internet-radio
De route is overigens niet gekozen omdat we naar een Internetradio zoeken, maar omdat we zo genoeg hebben van de monumentale bouwwerken dat we wel eens wat heel anders willen zien.
In de 1980er jaren vonden architect Joseph Krawina en schilder Friedensreich Hundertwasser kennelijk ook dat er enig tegenwicht nodig was tegen al die grauwe en protserige stenen in Wenen. Op de hoek van de Kegelgaße en de Löwengaße bouwden ze een pand dat buitengewoon kleurrijk en sprookjesachtig aandoet.
Hundertwasserhaus
Grappig is dat in de Kegelgaße een stukje conventionele architectuur ingebed is in het uitbundige Hundertwasser-bouwwerk:
We hebben vandaag zoveel gelopen en geslenterd dat we ons de luxe veroorloven van een taxi. Een luxe die wat prijs betreft overigens best meevalt, want anders dan zijn Parijse of Amsterdamse collega's, doet deze chauffeur geen enkele poging om ons op te lichten. Voor minder dan vijf Euro zet hij ons in de Postgaße af. Hulde aan de Weense taxichauffeur!
We besluiten onze koffers naar Westbahnhof te brengen. Bij het kopen van een metrokaartje hebben we wat moeite met de automaat. Bij het loket informeren we of daar geen kaartje te kopen is. Tot onze stomme verbazing krijgen we in goed Nederlands antwoord. De lokettiste blijkt regelmatig in Doetinchem te hebben gelogeerd en spreekt onze taal beter dan menig niet nader aan te duiden vreemdeling die al tientallen jaren in ons land woont. We worden in prima Nederlands geadviseerd en kiezen uiteindelijk voor een shopping-dagkaart.
Op het Westbahnhof zetten we onze koffers in een kluisje. Maar hoe moet je zo'n kluis afsluiten? We proberen netjes de gebruiksaanwijzing op te volgen, maar hoe we ook aanmodderen, het kluisje wil domweg niet dicht. Na veel gehannes proberen we een ander kluisje. Dit blijkt perfect te werken. Het eerste kluisje was gewoon stuk!
Nu de bagage veilig opgeborgen is, begeven we ons naar de Mariahilferstraße, een winkelstraat die vlakbij het station gelegen is en die aanzienlijk meer afwisseling biedt dan de nogal poenige winkelbuurt in de omgeving van de Stephansplatz.
Mijn liefste ontdekt dat nogal wat restaurants salades aanbieden met Kernöl. Nodeloos te vermelden dat het Compact Woordenboek voor Onderweg ons weer in de steek laat. In een boekenwinkel vragen we de vriendelijke verkoopster of zij ons kan helpen. Jazeker, het is olie van Kürbiskernen, oftewel pompoenpitten . Uiteraard zijn mijn liefste en ik razend benieuwd hoe dit dan wel smaakt. Dus bij het eerste filiaal van Oostenrijks grootgrutter Billa schaffen we een flesje met deze geheimzinnige vloeistof aan.
Maar aan alles komt een eind; ook deze gevarieerde Mariahilferstraße gaat op een gegeven moment over in de protserige bebouwing die zo kenmerkend is voor Wenen.
einde Mariahilferstraße
Omdat we er geen van beiden naar uitzien weer uren te sjokken in een zee van protserig steen, besluiten we in de Museumstraße de tram te nemen. Hierdoor zijn we in staat een versnelde sightseeing te ondergaan. In rap tempo trekken allerlei bezienswaardigheden aan ons voorbij.
Wenen vanuit
de tram (1)
Wenen vanuit de tram (2)
Wenen vanuit de tram (3)
Mijn liefste is werkzaam op een instituut waar de theorieën van Sigmund Freud een vrij belangrijke rol spelen. Zij wil dan ook graag een bezoek brengen aan de Berggaße, waar Freud van 1891 tot 1938 woonde en werkte. Het pand is nu het Freud-museum.
Het adres is nauwelijks te missen: een grote banier met de naam FREUD is al van verre te zien.
voor het Freud-Museum
Voor hetzelfde geld als waarvoor we de volledige collectie van het MAK (zie boven) konden bezichtigen, kunnen we hier een blik werpen op een home-movie van de familie Freud, een gerestaureerde wachtkamer en Freuds hoed. Maar wellicht dat dit voor de ware liefhebber het geld dubbel en dwars waard is ...
Freuds wachtkamer
Freuds hoed (en pet)
Nu we zo dicht bij het Donaukanal zijn, is het wellicht de moeite waard om dit over te steken.
Roßauer Brücke
We komen terecht in een woonwijk, alwaar we een huis zien staan dat de azijpisserige bestuurders van het Amsterdamse stadsdeel Zuid beslist niet getolereerd zouden hebben (klik ).
Verder is er in deze wijk niet veel te beleven. Maar wel kunnen we voor twee tientjes een zeer uitvoerige maaltijd genieten bij een Turkse pizzeria.
Hierna steken we de Roßauer Brücke over in tegengestelde richting en vinden we al spoedig weer de vertrouwde monumentale Weense bebouwing op ons pad. In plaats van de twee plaatjes hieronder had ik ook twintig fotootjes kunnen plaatsen ... of tweehonderd ...
U zult begrijpen met welk genoegen ik een fotootje maakte van dit bouwval in de Spitalstraße.
Weens bouwval
Maar helaas moeten we ons gaan begeven in de richting van het Westbahnhof. Vlakbij het station wordt de fantasie geprikkeld als we een zaak zien waar men stoute films kan bekijken in gezelschap van een rijpe dame.
Maar dan is daar toch het Westbahnhof. Onze trein staat al aan het perron:
Als in de trein de Speisewagen opengaat, zie ik op het menu het gerecht van de maand april staan: Großer Hühnereintopf. Ook hier laat het Compact Woordenboek voor Onderweg ons in de steek.
Maar nu de Engelse vertaling Chicken Stew luidt, kunt u zich voorstellen dat ik wat verwonderd was toen mij een schaaltje met een soepachtig gerecht werd voorgeschoteld:
Verder verliep de reis vrij probleemloos. 's Morgens nam ik nog wat plaatjes vanuit de trein, waar ik geen ander commentaar op kan leveren dan dat ik ook niet weet waar en wat het precies is:
In Düsseldorf zijn we getuige van een kleine tragedie. Een echtpaar haast zich over het perron. En terwijl ze op zoek zijn naar de wagon waar hun gereserveerde plaatsen zich bevinden, blaast de conducteur op zijn fluit en slaat het arme echtpaar verwilderd het vertrek gade van de trein waar zij eigenlijk in hadden moeten zitten ...
Het leven is nu eenmaal niet altijd een pretje.
Het Amsterdamse echtpaar prijst zich gelukkig dat hun reis minder minder onfortuinlijk is verlopen.
