BARCELONA, (6 januari 2007)
Dinsdag 2 januari
Als we -- zoals aanbevolen -- ruim twee uur voor vertrek op Schiphol aankomen, slaat de schrik ons om het hart: alle incheckbalies zijn onbemand. Zou er een staking uitgebroken zijn?
lege incheckbalies
Maar na een kwartier wachten verschijnen gelukkig de in stemmig grijs geklede Iberia-dames en nog eens een kwartier later staan we al bij de detectie-apparatuur.
Tom, die zich niet geheel gezond voelt, is zo suf geweest om een tube crème bij zijn handbagage te doen. Die moet nu -- volgens de nieuwste regels -- in een plastic zakje worden gestoken, zodat iedereen kan zien dat het geen bom betreft.
tube in plastic zakje
Als ze er een foto van maken, schrikt een beambte danig van de flits en wil hij de foto wel eens zien. Na een korte inspectie staat vast dat er geen staatsgeheimen gefotografeerd zijn en is het geüniformeerde jongmens gerustgesteld. Gelukkig maar dat het een digitale foto betrof. Anders had het filmpje wellicht vernietigd moeten worden!
Zowel de door Schiphol geplaatste kunstkerstbomen als een in jachtkledij gestoken bezoekster herinneren het gezelschap aan het jaargetij.
kerstboom & jachtkledij op Schiphol
Precies halfzeven vertrekt het vliegtuig. Onderweg proberen alle vier het gebrek aan slaap op eigen wijze te verwerken.
Twee uur later staan ze op het plein voor El Prat ,de luchthaven van Barcelona. Als rechtgeaarde Hollanders overwegen ze aanvankelijk trein en bus te nemen. Maar gezien het feit dat allen aan ernstig slaapgebrek lijden, hakt Tom de knoop door en trakteert hij het gezelschap op een taxirit. Op weg naar het hotel, passeren ze de eerste palmbomen.
palmen in Barcelona
De rit naar Hotel Commercio duurt een half uur. Het receptiepersoneel is weliswaar vriendelijk en behulpzaam, maar de kamers zijn vrij donker en zullen later ook nogal gehorig blijken te zijn.
De dochters zijn zo vermoeid dat ze besluiten de hotelbedden uit te proberen. Hun ouders trekken de stad in. Alras vindt Tom een winkel die gespecialiseerd is in spelletjes.
etalage spelletjeswinkel
De zaak heeft maar liefst drie schaakcomputers die nog aan de Overtom-collectie ontbreken. Alle drie aanschaffen is wellicht iets te begrotelijk en zou de bagage wel erg gaan belasten, maar eentje moet toch kunnen. Dus nauwelijks een kwartier later is de overtom-collectie uitgebreid tot 259 stuks.
computadora de ajedrez
Binnen tien minuten vinden ze nog een tweede winkel die schaakcomputers verkoopt. Maar liefst twee winkels met schaakcomputers binnen een uur na hun aankomst! Dat belooft wat! (helaas zullen ze er de komende dagen niet een meer tegenkomen)
Ze passeren een overdekte markt, waar allerlei verse waren uitgestald liggen. Er wordt een foto gemaakt die vegetariërs (en misschien ook sommige carnivoren) wellicht wat minder kan bekoren:
verse waren op overdekte markt
Al spoedig ontdekken ze dat Barcelona aan gebouwen veel fraais te bieden heeft:
postzegelwinkel
Maar het het lelijke ontbreekt al evenmin ...
zogenaamde
tags
Na anderhalf uur keren Tom en zijn liefste terug naar het hotel en besluit men de rest van de middag met z'n vieren door te brengen. Het gezelschap vertrekt opnieuw, maar na een kwartier merkt Tom dat hij zich nog niet helemaal honderd procent voelt en begeeft hij zich in de richting van het hotel. Onderweg komt hij terecht bij een oase van rust in het woelige Barcelona, een binnenhof waar sinaasappels groeien en waar live klassieke gitaarmuziek wordt gespeeld:
binnenhof met sinaasappelbomen
Later zal Tom nog op zoek gaan naar deze plek, maar het zal hem niet lukken deze nog terug te vinden.
Op het Internet hebben ze gelezen over de gehorigheid van de kamers van hotel Commercio. Deze verhalen blijken niet overdreven. Maar met watten in de oren gepropt valt er best te slapen.
De televisietoestellen zijn zodanig opgehangen dat men er makkelijk het hoofd aan stoot.
aanstootgevende tv
Ook brandblussers behoren tot de objecten die aan de muur bevestigd zijn en die bij aanstoting maar weinig blijken mee te geven -- zoals een van hun mede-gasten helaas te laat merkt.
al evenmin een zacht
object
Woensdag 3 januari
De volgende ochtend begeeft men zich naar het ontbijtzaaltje. Liefhebbers van jam komen wel aan hun trekken, maar dat brood ook nog met kaas, worst of eieren belegd kan worden lijken ze bij hotel Commercio niet te weten.
Een van de belangrijkste architecten van Spanje is Antoni Gaudi, die geboren werd in 1852. Vandaag is de familie van plan een bezoek te brengen aan Parc Guell, dat grotendeels door Gaudi ontworpen is. Verwacht wordt dat het vanaf het hotel minstens twee uur lopen zal zijn.
Onderweg passeren ze eerst de Plaça de Catalunya. Een vrouwenbeeld lijkt een van haar borsten weg te willen schenken. Mogelijk wil men voorkomen dat ze daarbij ook nog haar hoofd verliest, want dit is vastgesjord met een band van duurzaam en sterk materiaal.
merkwaardig vrouwenbeeld
De tocht voert langs diverse fraaie gebouwen, die lang niet allemaal in de reisgidsen te vinden zullen zijn.
flatgebouw
Onderweg passeren ze de Sagrada Familia, de kathedraal waar Gaudi van 1883 tot zijn dood in 1926 aan gewerkt heeft. Daarna zijn er diverse andere architecten mee bezig geweest. Hun aandeel wordt niet door iedereen gewaardeerd.
La Sagrada Familia
Als het pad steeds meer stijgt, besluit men in een passerende bus te stappen -- waarvoor men wel vijf euro moet neerleggen. Binnen een halve minuut kondigt de chauffeur aan dat ze bij Parc Guell zijn. Voor die driehonderd meter hebben ze dus vijf euro betaald -- dit nadat ze al ruim acht kilometer hadden gelopen.
Hier enkele beelden van het park:
mozaiekbank met Lea, Violet, Tom
door Gaudi ontworpen viaduct
bij de ingang van het park
bij de ingang van het park
Na twee uur in het park te hebben doorgebracht, laat het gezelschap zich in een taxi terugrijden naar het hotel, wat ze voor acht kilometer acht euro kost, slechts drie euro meer dan de busrit van dertig seconden die ze twee uur eerder maakten.
Teruggekomen bij het hotel, zien ze hoe de receptionist een heel eigen invulling geeft aan het woord keyboard:
sleutels op desk
Donderdag 4 januari
Vandaag besluit men de Ramblas over te steken om eens te kijken wat er aan de andere kant zoal te zien is. De Ramblas is een serie boulevards waar nogal wat toeristen komen. Er worden voorstellingen gegeven door straatartiesten, die van alles uitbeelden, zoals deze fietsers die driftig de pedalen roeren zodra er geld in de bak geworpen wordt:
fiets-artiesten
Men besluit eerst te foerageren bij supermarkt Carrefour op de Ramblas. In deze supermarkt zien ze grote stapels dozen met roscón de reyes, de Spaanse driekoningentaart. Daar wordt natuurlijk even een plaatje van gemaakt:
roscón de reyes
Na een uur of zo gelopen te hebben krijgen ze trek en gaan ze op zoek naar een bank. Het enige vrije exemplaar wordt omgeven door zakken bouw-afval. Veel keus heeft men niet, dus wordt de lunch gebruikt tussen het bouwpuin.
geen déjeuner sur l'herbe
Tijdens deze lunch horen ze van tijd tot tijd iets dat klinkt alsof er een riedel op een panfluit wordt geblazen. Na enige minuten wordt duidelijk waar het geluid vandaan komt: een scharensliep heeft een slijpsteen achterop een scooter gemonteerd. Om de vijftig meter blaast hij op een soort plastic panfluit om potentiële klanten van zijn komst te verwittigen.
scharensliep op scooter
Ook nu is er weer geen gebrek aan fraaie gebouwen:
De hemel is onbewolkt en het zal zo'n graad of twintig zijn. Het ligt voor de hand neer te strijken op een terrasje. Tom probeert de menukaart te ontcijferen met een vertaalcomputertje.
Tom & vertaalcomputer
Helaas is het menu gesteld in het Catalaans, wat duidelijk verschilt van het Spaans dat het computertje bevat.
Catalaans menu
Maar hoe café con leite, cappuccino en cola moeten worden besteld weten ze inmiddels ook wel zonder menu.
De familie is niet zo'n liefhebber van stierengevechten, maar als ze dat wel waren geweest, hadden ze pech gehad, want de arena is in staat van verbouwing:
Arenas de Barcelona
Amsterdamse wegwerkers blijken nog wat van hun Barcelonese collega's te kunnen leren. Waar men er in Amsterdam geen been in ziet een trottoir domweg af te sluiten zonder enige consideratie met de voetgangers, worden in Barcelona in zo'n geval maar liefst twee man gereserveerd, een om de voetganger veilig naar de overkant te begeleiden en de ander voor de terugtocht:
Wat Amsterdam al evenmin te bieden heeft zijn dit soort prachtige oosterse huizen (en palmen) -- maar daar kan men in Amsterdam minder aan doen ...
oosters huis
(met palm)
Ze lopen verder over de Gran Via de les Corts Catalana (een hele mond vol -- zegt u dat wel, mevrouw), alwaar in honderden marktkramen voornamelijk speel- en snoepgoed wordt verkocht. Voor het eerste artikel zijn de dochters misschien iets te groot. Maar sommig snoepgoed lijkt hen wel degelijk te intrigeren, met name iets wat op een zwart gesteente lijkt, alsmede een potje met een inhoud die oogt als uitwerpselen (sorry, meneer, ik wist niet dat u zo gevoelig was). Hun vader, die ook niet weinig nieuwsgierig is, heeft nauwelijks overreding nodig om aankoop van deze wonderlijk ogende lekkernijen te financieren.
vreemd uitziende zoetwaren
De zwarte rots blijkt een harde variant te zijn van het materiaal waar in Nederland suikerbeesten uit bestaan, terwijl de substantie in het potje nog het meest lijkt op een pasta van vijgen.
Wanneer ze over de Ramblas lopen, passeren telkens een pand dat eruit ziet of het ooit een Chinees restaurant is geweest, maar waar nu een bank is gevestigd. Tom verwondert zich dat een bank zo'n pand betrekt zonder dit het solide voorkomen te geven dat meestal met banken wordt geassocieerd.
Later leest Lea in de reisgids dat dit nimmer een Chinees restaurant is geweest, maar wel het Casa Bruno Quadras, een in 1891 in oosterse stijl ontworpen gebouw.
Dagelijks passeert het gezelschap het naast het hotel gevestigde restaurant La Fonda, waar men telkens lange rijen wachtenden ziet staan. Als ze er vandaag tegen etenstijd langskomen, is de rij te verwaarlozen. Misschien kunnen ze nu eens onderzoeken waarom zovelen het de moeite waard vonden hier zo lang voor de deur te wachten.
Het eten blijkt uitzonderlijk goedkoop: voor zo'n acht euro krijgt men een hoofdgerecht, terwijl een fles penedès ongeveer hetzelfde kost.
Tom bestelt soep met groenten en champignons. Het gerecht dat even later voor zijn neus wordt gezet ziet er wat vreemd uit. Na enkele happen raakt Tom er meer en meer van overtuigd dat dit geen soep is, maar waarschijnlijk iets als lasagna, een gerecht waar hij niet zo weg van is. De serveerster wordt verwittigd en komt na enige minuten inderdaad met soep. Weer neemt Tom enige happen, maar hoe hij zijn smaakpapillen ook inspant, groenten of champignons kan hij er nauwelijks in ontdekken. Het blijkt een soort vissoep te zijn, iets wat nimmer op Toms lijstje met favorieten zal voorkomen -- zeker niet deze variant.
Tom is inmiddels zo misselijk dat hij -- geheel tegen zijn gewoonte in -- zijn bord niet volledig leeg eet. Gelukkig ondervindt de rest van het gezelschap minder problemen. De maaltijd verloopt dan ook geanimeerd; met enig leedvermaak wordt Tom zijn tegenslag ingepeperd. Wel fleurt het slachtoffer nog enigszins op als de rekening verschijnt: voor vier voorgerechten, vier halve liters mineraalwater, vier hoofdgerechten, vier cola's, twee desserts en een fles goede wijn is men nog geen zeventig euro kwijt.
In de hotelkamer zijn geen vrije stopcontacten. Het enige zit in de badkamer. Daar heeft Tom een telefoon aan verbonden ter oplading.
Na drie uur geeft de telefoon nog steeds aan dat hij vrijwel leeg is. De dochters weten al gauw te melden hoe dat komt: het stopcontact werkt alleen als het licht in de badkamer aan is. En als zuinige Hollanders is de familie natuurlijk gewend het licht uit te draaien als men de badkamer verlaat.
Vrijdag 5 januari
Vanavond zal de familie vertrekken. De ouders besluiten nog een flinke wandeling te maken. De dochters blijven liever in de buurt van de Ramblas.
Vlakbij de Rambla de Catalunya zien ze bovenop een gebouw een warrige kluwen draad waar Lea noch haar echtevriendje iets zinnigs in kunnen zien.
kunst?
Men besluit dat dit wel als kunst bedoeld zal zijn. Maar goed dat niet heel Barcelona vol staat met dit soort 'kunst'. Men passeert nog een aantal minder 'kunstzinnige', maar wel zeer fraaie panden. Bij sommige kan men zelfs een blik naar binnen werpen (nee meneer, geen doperwten!)
Ook bevindt zich aan de Rambla de Catalunya een gebouw dat Casa Serra heet, alwaar de Deputacio de Barcelona is gehuisvest. Het schijnt dat het aquarium erachter gebouwd is door een stel beroemde architecten toen men de Casa Serra wat te klein geworden vond, Over de schoonheid van het resultaat kan men naar hartelust twisten.
Casa Serra
Een etablissement dat door veel reisgidsen wordt genoemd is Mauri, een befaamde bonbonnerie/patisserie annex tearoom. Zodra Tom de deur opent, komt de walm van ouwedames-parfum hem tegemoet. Ook het elegant ogende maar waarschijnlijk weinig comfortabele zitmeubilair kan hem niet echt bekoren. Men ziet ervan af hier gebak en/of bonbons te gaan proeven.
Mauri
Ze keren terug via de Passeig de Gràcia, alwaar lantaarnpalen staan, die een eeuw geleden ontworpen zijn door Pere Falqués. Het bijzondere is dat er een soort met mozaiek versierde bank aan vast is gebouwd.
lantaarnpaal met 'zitje'
Op nummer 92 staat het beroemde Casa Milà van Gaudi. De tijd ontbreekt om het te bezoeken, maar het Amsterdamse echtpaar neemt wel de obligate foto,
Casa Milà
Wie in deze straat naar de grond kijkt, ziet zeer aparte stoeptegels. Deze zijn zeshoekig en ook ontworpen door Gaudi.
Gaudi-stoeptegels
Vlak voor ze de Via Laietana inslaan, zien ze aan de overzijde van de straat een zwartepiet-achtig figuur. Het blijkt een knecht te zijn uit het gevolg van een van de Drie Koningen. Ze steken over en vernemen dat Driekoningen (Dìa de Reyes) in Spanje uitbundig wordt gevierd. Vanavond zal er een grote optocht plaatsvinden. Helaas is de Amsterdamse familie dan al vertrokken ...
Driekoningen-knecht
Als ze weer terug zijn op de Ramblas, vraagt Tom zich af waarom een van de huizen omwikkeld is met groenig gaas. Zou het misschien bouwvallig zijn en zouden vallende stukken gevel anders een gevaar vormen voor de passanten?
Lea oppert dat het wellicht een kliniek kan zijn voor suïcidale patiënten die op deze wijze minder makkelijk het raam uit kunnen springen.
Als ze hun theorieën even later aan de dochters voorleggen, oppert Violet dat het mogelijk een tafeltennis-club is en op deze wijze wordt voorkomen dat de balletjes het raam uit schieten. Ze zullen het waarschijnlijk nimmer weten ...
Tegen vijven staat er een taxi klaar bij het hotel. Weliswaar te vroeg, maar naar verluidt zullen de wegen moeilijk toegankelijk zijn als de driekoningen-drukte losbarst. Ze zijn natuurlijk veel te vroeg op het vliegveld, waar ze proberen de saaiheid die vrijwel alle vliegvelden kenmerkt, te verdrijven met lectuur, geklets en het oplossen van sudoku-puzzels.
Als ze in het vliegtuig zitten, blijkt een derde van de stoelen onbezet. Lisets knuffel Muis heeft zodoende een volledige stoel voor zichzelf. Uiteraard wordt ook zijn riem stevig vastgezet.
Muis achter de gordel
Op Schiphol aangekomen, rammelen ze van de honger. Maar als bij Juggle Sandwich Bar voor zes broodjes en vijf drankjes ruim veertig euro moet worden neergeteld, realiseert men zich helaas dat dit Holland is en geen Spanje.
