TERUGBLIK OP OOSTENDE (31 juli 2008)
Na een aangenaam verblijf in Oostende van drie weken blijf ik zitten met een aantal vragen:
Is het een nationale Belgische sport om fraaie huizen te laten verkrotten? Twee charmant ogende panden waren duidelijk aan de verwoestende krachten van verrotting en verwering overgeleverd.
De een na de ander zien we deze charmante bouwwerkjes verdwijnen. En na verloop van tijd verschijnt er onveranderlijk een ontsierende open plek:
Ten slotte worden deze lelijke open plekken vervangen door al even lelijke toeristen-kazernes:
Iets anders wat ik mij afvroeg: hoe lukt het de Belgen om spaghetti Bolognese te maken, als je nergens onaangemaakt gehakt kunt kopen? Het is niet de eerste keer dat ik geen slager of supermarkt kan vinden waar gehakt wordt verkocht waar nog geen kruiden met een worstsmaak aan toegevoegd zijn.
Ten slotte bekruipt ons een laatste vraag als we Oostende verlaten. De gemeente Oostende bedreigt het publiek met vreselijke straffen als afval niet op de voorgeschreven wijze op maandag op de stoep wordt neergezet. Maar vandaag is het donderdag en zitten we met twee zakken afval.
De gemeente Oostende heeft hier een oplossing voor bedacht: bij de jachthaven zijn twee containers neergezet, waar na inworp van een munt van 50 cent een portie afval in kan worden gestort, tenminste dat is de theorie.
Nadat alles in de auto is ingeladen, zetten we bovenop de bagage twee welgevulde vuilniszakken. We rijden naar de jachthaven. Bij de eerste container stap ik uit en duw een vijftigcentstuk de gleuf in. De munt blijft vastzitten in de opening, terwijl het apparaat weigert open te gaan. Geld weg en nog steeds zitten we met twee volle vuilniszakken.
We rijden naar de andere container. Van verre al zien we een aantal achtergelaten vuilniszakken, die suggereren dat ook deze container niet werkt. Het is de warmste dag van het jaar. En we rijden Oostende uit met twee stinkende zakken vuil.
Bij een tankstation vinden we een picknick-plaats met een aantal kliko-containers. We proppen de zakken erin. Gelukkig hoeven we geen driehonderd kilometer te rijden met twee zakken stinkend afval aan boord.
