KWALITEITSCONTROLE (30 december 2007)
Toen ik in 1973 les begon te geven, zat het onderwijs vrij eenvoudig in elkaar: in de klas werd enkele weken aandacht besteed aan een bepaald onderwerp. En nadat dat afgerond was, maakte de docent een proefwerk om te toetsen wat de leerlingen opgestoken hadden.
Een van de veranderingen die ik heb meegemaakt is dat scholen tegenwoordig worden afgerekend op het aantal geslaagden.
"Maar dan maken de scholen hun examens toch extra makkelijk!", zal elk weldenkend mens tegenwerpen.
Maar daar hebben ze bij het ministerie iets op bedacht: controle op de kwaliteit. Dat komt erop neer dat de docent bij elke toets nu een aantal papieren moet inleveren. Hierin moeten zaken worden beschreven zoals juiste antwoorden, alternatieve antwoorden, de bedoeling van de toets en de berekening van het cijfer.
Nodeloos te vermelden dat deze vermenigvuldiging van werk voor veel docenten aanleiding was om minder toetsen te geven. Inhaaltoetsen werden vaak identiek aan de oorspronkelijke toets. Dat zulke inhaaltoetsen steeds drukker bezocht werden zal u niet verbazen. En dat sommige docenten jaren achtereen dezelfde toets bleven gebruiken, kunt u zich misschien ook wel voorstellen.
Maar goed, het ministerie had zo tenminste een instrument in handen om de kwaliteit te bewaken ...
Ja, dat zou u denken! Maar wat werd er met al die papieren gedaan? In alle tijd dat ik dit fantastische systeem heb meegemaakt heb ik alleen ervaren dat er gecontroleerd werd op het bestaan van genoemde papieren. Dat deze papieren ook metterdaad gebruikt werden om de kwaliteit van het onderwijs of de examens te toetsen was eigenlijk ook te veel gevraagd: de laatste jaren gaf ik onderwijs in programmeertalen. De mensen die kwamen controleren of het onderwijs wel in orde was waren geen experts in programmeren. Dus wat zouden ze feitelijk kunnen uitrichten?
Overigens vernam ik onlangs van iemand die werkzaam is in de gezondheidszorg dat ook daar het begrip kwaliteitscontrole is ingevoerd.
En hoe wordt die controle uitgevoerd?
Inderdaad meneer, u raadt het al: grote bergen papier waarop alles tot in de kleinste details moet worden beschreven ...
En verder?
Inderdaad meneer, verder niets ...
