DRIE DAGEN BRUSSEL (29 oktober 2006)
Tijdens ons vorige bezoek aan Brussel -- alweer jaren geleden -- waren we enige malen terechtgekomen in het deel van de stad waar de Europese Gemeenschap gevestigd is.
EG-gebouw
Dit is niet het gezelligste deel. Het wordt gedomineerd door enorme gebouwen. Als je bijvoorbeeld ergens denkt te kunnen gaan eten, kom je erachter dat vrijwel alle restaurants 's avonds gesloten zijn: ze verdienen dik aan het personeel van de Europese gemeenschap dat daar in de middag hun lunch gebruikt. Dus waarom zouden ze het restaurant 's avonds nog open houden?
Al spoedig merken we dat men in Brussel nog altijd bezig is ruimte die vrijkomt te vullen met onmenselijk grote betonkolossen.
Lea bij hoogbouw
in wording
Ons hotel heet Queen Anne. Het is gelegen aan de Boulevard Emile Jacqmain. Deze boulevard is kenmerkend voor Brussel: aan de westelijke kant is nog veel oude bebouwing, met een aantal tearooms en restaurants, maar ook de seksindustrie lijkt er voet aan de grond te hebben gekregen. Ook de zijstraten die op deze zijde uitkomen hebben nog een menselijke maat, kleine straatjes met veel oude huizen.
ten westen van Blvd Emile Jacqmain
De oostelijke zijde van de Boulevard Emile Jacqmain wordt gedomineerd door hoogbouw.
oostzijde Blvd Emile Jacqmain
Met name de Fortisbank heeft hier (en op andere plaatsen in Brussel) monsterlijke kolossen neergezet.
Fortis-kolos
Brussel is een mengeling van uitersten. Op sommige plaatsen is deze tegenstelling duidelijk zichtbaar, met name waar enorme paleizen grenzen aan delen van de stad die gekenmerkt worden door een wat meer menselijke maat.
oude
stad gezien vanaf de 'Kunstberg'
Brussel wemelt ook van de standbeelden. Tijdens ons verblijf, dat nog geen drie dagen duurde, hebben we er honderden gezien, zoals dit parkje, waar zo'n twintigtal beelden het wereldrecord paalzitten met straatlengte heeft verbeterd.
parkje met standbeelden
Een zeer menselijke maat heeft Brusssel nog in de Marollen. Dit is de naam voor de omgeving van de Hoogstraat. Hier vind je nog een groot aantal oude winkeltjes. Zo was de hieronder afgebeelde winkel -- waar u mijn liefste in de ingang kunt zien staan -- eens een zaak waar ik de nodige ouderwetse vilten hoeden heb aangeschaft. Helaas is het pand nu veranderd in een winkel die voornamelijk in dure tassen doet.
voormalige hoedenwinkel
De menselijke schaal wordt grappig benadrukt door twee huisjes, die waarschijnlijk behoren tot de smalste van Brussel.
smalle huizen,
Hoogstraat
Dat niet alle oude gebouwen tegen de grond gaan en vervangen worden door monsterlijke hoogbouw, zien we bij de Rue de la Rasière . Daar treffen we een aantal woonblokken aan, die er fraai gerenoveerd uitzien maar ons nooit eerder zijn opgevallen:
woonblok bij Rue de la Rasière
Als we op het Vossenplein aankomen, zijn we wat laat voor de vlooienmarkt. De markt sluit officieel om 1 uur. Kennelijk hebben niet alle kooplieden er zin in om onverkochte spullen weer mee terug te nemen. Het enige dat we nog zien van de markt zijn enige tientallen mensen die rondscharrelen tussen de achtergelaten rommel.
Vossenplein
De Brusselse tegenstelling tussen de menselijke schaal en het monumentale is ook duidelijk zichtbaar in deze buurt, die gedomineerd wordt door het ruim honderd meter hoge Justitiepaleis.
Justitiepaleis
Vanaf de Marollen wandelen we verder naar de Amerikastraat, alwaar het Horta-museum is gevestigd.
Victor Horta was een architect die veel gebouwd heeft in Art Nouveau-stijl. Het museum is het vroegere woonhuis en atelier van Horta.
Horta Museum
Het huis is volledig gerestaureerd en is een must voor liefhebbers van de Art Nouveau.
woonkamer Horta
Elk detail in het huis is een lust voor het oog. In het centrale trappenhuis is goed te zien is hoe Horta met glas, staal en hout een indruk van onstoffelijkheid wist te creëren.
trappenhuis Horta
Horta had veel oog voor details. Zelfs de deurknoppen betrok hij niet zomaar van de ijzerwinkel.
deurknop Horta
Door de vele vreselijke nieuwbouw, zou je bijna vergeten dat Brussel al meer dan duizend jaar oud is. Op de terugweg zien we restanten van oude Brusselse stadswallen, die de achtergrond vormen van een (Nederlandstalige) school.
restant stadswal
De laatste dag worden we veel te vroeg wakker omdat onze kamer in hotel Queen Anne bijna tropisch aandoet. De enige manier om de temperatuur wat draaglijker te krijgen is zowel het raam als de gordijnen volledig te openen -- wat waarschijnlijk betekent dat gasten met voyeurs-neigingen hun lol op kunnen.
Na het ontbijt resten ons nog enige uren voor we terug moeten. We besluiten nog een stevige wandeling te maken.
We stuiten onder andere op onderstaand gebouw waarvan de getoonde gevel slechts luttele meters breed is en waarvan het balkon geschraagd wordt door enkele meer dan levensgrote in steen uitgevoerde, maar verder geheel ontblote dames.
smal gebouw
met blote dames
Ons hotel blijkt niet zo ver verwijderd van het voormalige warenhuis Waucquez, dat niet meer als warenhuis in gebruik is. Het biedt nu ruimte aan het Centre Belge de la Bande Dessinée. Ook dit gebouw is ontworpen door Victor Horta, wat duidelijk te zien is aan de grote inkomsthal.
inkomsthal
Waucquez
Dat de patserige lelijkheid echter niet ver te zoeken is, zien we wanneer pal tegenover het museum een als terreinwagen uitgevoerde lijkauto geparkeerd blijkt. Volgens mijn liefste gaat het hier om een zogenaamde Hummer , een auto die in Nederland ook wel schijnt te worden aangduid als PC Hooft-tractor. De oude Pieter Cornelisz Hooft zou zich in zijn graf omdraaien als hij wist dat hij ooit zijn naam zou lenen aan zoiets afzichtelijks.
PC Hooft-tractor
Dat de lelijkheid alom aanwezig is, blijkt als we het hoofd omwenden en een gebouw ontwaren dat òf een bunker had moeten worden, òf door oogkassen van schedels is geïnspireerd.
niet echt vrolijk gebouw
Om te voorkomen dat dit weblog met een sombere noot eindigt, is hier ten slotte nog een plaatje van het opschrift van een snackbar in de Chinese wijk vlakbij ons hotel. Zelden zag ik een naam die zo sterk de suggestie van lekker eten en drinken oproept:
