HONDJES (22 december 2005)
Mijn oom Han (hij ruste in vrede), of liever ome Han, of zoals sommigen hem wel noemden: heeroom Han, was een geboren entertainer. Zoals al eens eerder beschreven (klik) was je verjaardagspartijtje pas echt geslaagd als ome Han op bezoek kwam.
Ik herinner me dat hij ons eens een tekeningetje toonde dat er ongeveer zo uitzag:
"Hoe heet dit?" vroeg hij.
"Vieze hondjes" probeerde een nichtje dat netjes was opgevoed. "Snuffelhondjes," opperde een wat stoutmoediger neefje.
Na diverse pogingen onzerzijds kwam ome Han met de oplossing. "Leedvermaak," poneerde hij alsof daarmee alles duidelijk was.
Alle neefjes, nichtjes, vriendjes en vriendinnetjes keken hem vol onbegrip aan, wachtend op een verklaring die zo goed als zeker volgen zou.
Uiteindelijk legde ome Han het uit: "behagen scheppen in andermans achteruitgang".
Nu ik van tijd tot tijd stukjes schrijf, merk ik hoe belangrijk leedvermaak is als literair gegeven.
Een stukje kan nog zo onbeholpen zijn; het feit dat de schrijver de grootst mogelijke ellende heeft ondergaan blijkt de lezers toch altijd weer het gevoel van opluchting te geven dat hun dat gelukkig bespaard is gebleven.
Ik zal op deze goedkope emotie inspelen. En de volgende twee weblogs zullen (zo God het toestaat) leedvermaak als thema hebben.
Dus maakt u de borst vast maar nat ...
