KNOEIERS EN BEUNHAZEN (21 augustus 2008)
We leven in een schizofrene tijd ...
Hoezo? Wel, laat ik dit proberen wat duidelijker te maken.
Om te beginnen wordt ons op alle mogelijke manieren ingeprent hoe slecht het wel gaat met het klimaat. Autofabrikanten buitelen over elkaar met beweringen dat hun auto nòg milieu-vriendelijker (lees: iets minder milieu-onvriendelijk ) is dan die van de concurrent.
Terwijl toch vrij simpel is vast te stellen dat vliegen aanzienlijk meer broeikasgassen produceert dan bijvoorbeeld een treinreis, gaan vakantievluchten bij reisbureaus als de spreekwoordelijke warme broodjes over de toonbank.
Een andere vervuilende en verspillende hobby is de verbouwing. Nu de trendy bladen ons willen doen geloven dat ons karakter tot uitdrukking moet komen in het uiterlijk van ons huis, lijkt herinrichten van de woning een nationale hobby te zijn geworden. Steeds meer wordt de bewoner gekweld door het knagende besef dat zijn huis niet meer goed bij zijn karakter past (lees: niet meer trendy is) en wordt de zoveelste verbouwing ondernomen.
Uiteraard kan ook het betrekken van een ander huis tegenwoordig niet zonder een zeer ingrijpende verbouwing: muren worden weggebroken, alles wordt verplaatst, er worden kookeilanden opgericht, en een plafond dat iets hoger is dan normaal geeft onmiddellijk aanleding tot de aanleg van een entresol of mezzanine.
Het is duidelijk dat met zo'n epidemische verbouwingswoede het aantal bonafide timmerlieden en andere bouwvakkers hopeloos tekortschiet. Vandaar de opkomst van de knoeiers en beunhazen.
Het onderscheid tussen de twee categorieën is wat onduidelijk, maar beide groepen vertonen een aantal duidelijke overeekomsten:
- de Black & Decker Workmate, die het liefst in de publieke ruimte wordt
opgesteld, zodat alle omwonenden kunnen meegenieten van ratelend, ronkend en
snerpend elektrisch gereedschap en -- niet te vergeten -- wolken van vrolijk
rondvliegend zaagsel.
- een mate van ondeskundigheid die zelfs politici nog in de problemen zou brengen: kritische leidingen worden onveranderlijk achter wanden weggetimmerd zodat soms al tijdens de verbouwing alles weer moet worden opengebroken als de beunhaas ontdekt dat een leiding net een halve meter verder had moeten lopen.
- Alles wordt met spijkers vastgezet. Dat urenlang luid gehamer de omwonenden
wel eens tot wanhoop zou kunnen drijven lijkt de beunhaas volledig te ontgaan.
Evenmin realiseren de knoeiers zich dat een opnieuw vastgeschroefd paneel een
stuk beter oogt (en vastzit) dan een waarvan alle spijkers losgewrikt zijn
-- bijvoorbeeld na de ontdekking dat die leiding eigenlijk een halve meter
verder had moeten lopen.
- Wees trouwens niet verbaasd als na de verbouwing het riool verstopt is: de echte knoeier spoelt niet-gebruikt cement weg door de plee -- terwijl elke vakman toch weet dat cement ook onder water prima uithardt. Maar daar gelooft de beunhaas niet in.
- de betonboor, die een forse investering heeft gekost,
wordt zelfs bij de meest nederige klusjes tevoorschijn gehaald. Muurtegeltjes
worden niet simpel weggetikt met een steenbeitel, maar alle medebewoners van
het woonblok zullen moeten horen dat Sem en Sanne vinden dat tegeltjes niet
bij hun karakter passen.
- De echte knoeier heeft lak aan zijn omgeving. Tot ver in de omtrek ziet
men de vloer bezoedeld met in cement of modder uigevoerde schoenafdrukken.
Moeders die vermaningen uitdelen om je voeten te vegen hebben deze knoeiers
kennelijk nooit gehad.
- En last but not least: zelfoverschatting! Als u echt geen vakman, maar een beunhaas wil inhuren en hij zegt het karwei in drie maanden te kunen klaren, laat hem dan niet op uurloon werken, want zo goed als zeker is de verbouwing na een half jaar nog in volle gang!
