WOLKENKRABBER (11 juni 2006)
Ik ben opgegroeid in de Amsterdamse Rivierenbuurt, die ontworpen is door Berlage. Een van de meest intrigerende gebouwen in onze buurt was de Wolkenkrabber.
'Wolkenkrabber'
Tegenwoordig zouden we zo'n gebouw gewoon torenflat noemen. Maar destijds was er geen woning te vinden die meer etages had, dus voor Hollandse begrippen was het een wolkenkrabber.
In Amerika duiden ze zo'n bouwwerk aan als skyscraper, letterlijk hemelschraper , net als in Frankrijk, waar hij wordt aangeduid met: gratte-ciel. Met hun woord Wolkenkratzer suggereren de Duitsers, net als wij, dat het gebouw iets doet aan jeuk der wolken.
Daar noch hemel noch wolken gekrabd dan wel geschraapt kunnen worden, lijkt de naam in ieder geval te suggereren dat mensen wolkenkrabbers als iets heel bijzonders zien.
Als kinderen hadden wij een speciale reden om geïntrigeerd te zijn door de wolkenkrabber in onze buurt. Aan de achterzijde van het gebouw was namelijk een ingang die leidde naar een donkere kelder. Voor zover we dat konden bekijken was de kelder niet afgesloten. Maar toch hebben we het nooit aangedurfd de trap volledig af te dalen.
Daar wij de donkere en mysterieuze gewelven zelf nooit hebben betreden, is er altijd genoeg ruimte geweest voor onze fantasie. Waarschijnlijk bevond er zich beneden iets heel prozaisch, zoals de ketel van de centrale verwarming of iets dergelijks, maar in onze fantasie zat er een leeuw, een menseneter of een verschrikkelijke draak te loeren in het duister.
Maar dit alles is meer dan vijftig jaar geleden, in lang vervlogen tijden.
Toen ik onlangs met mijn liefste een wandeling maakte door de buurt waar we allebei zijn opgegroeid, kwamen we langs de wolkenkrabber. Ik was benieuwd of het allemaal nog zo geheimzinnig zou zijn als weleer.
Maar helaas, het mysterie van de kindertijd was verdwenen. Er scheen een vrolijk zonnetje en er was geen draak te zien ...
En voor u, de lezers van dit weblog, heb ik een foto genomen:
